«`Πέρασα όλη τη ζωή μου κλειδωμένη εδώ μέσα` ψιθύρισε στο πουλί. `Με κρατούν για τα ωραία μου χρώματα και το τραγούδι μου, και μια μέρα η νιότη μου θα χαθεί και θα φύγει, σαν ένα λουλούδι ανάμεσα στις σελίδες κάποιου βιβλίου. Αλλά θα βρω τρόπο να ελευθερωθώ`. Πράγματι μόνο ένας τρόπος υπήρχε να ελευθερωθεί. Κι αυτός ήταν ακόμη στη Ρόδο, όπου έλεγαν πως έχτιζε ένα φρούριο στη Φιλέρημο. Ήταν ο αφέντης της, όμως δεν τον είχε δει ποτέ, κι είχαν ήδη περάσει δύο εποχές μέσα σ` εκείνη τη σκοτεινή κι όμορφη φυλακή. Έλεγαν πως δεν κοίταζε καμία άλλη γυναίκα, παρά την Γκιουλμπαχάρ τη Μαυροβούνια, που την έλεγαν Ρόδο της Άνοιξης. Αγνοούσε τις υπόλοιπες παλλακίδες του που έφταναν τις 300 κι ήταν οι πιο όμορφές γυναίκες της αυτοκρατορίας του, η οποία εκτείνονταν από τη Βαβυλώνα ώς το Βελιγράδι. Κι όμως υπήρχε τρόπος. Ούτε αυτή επρόκειτο να περιμένει για κάποιο θαύμα που θα την έφερνε στο κρεβάτι του. Θα ξυπνούσε τον ίδιο τον Διάβολο και θ` άναβε όλες τις φωτιές της Κόλασης προκειμένου να διώξει τη Μαυροβούνια και να ελευθερωθεί η ίδια. Πολύ γρήγορα θα μετάνιωναν που είχαν βάλει αυτή την αγριόγατα μέσα στο κλουβί με τα πουλιά. Αυτή όμως θα περίμενε».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]