Στις 20 Νοεμβρίου του 1975 πεθαίνει από φυσικό αίτια ο Φράνκο και η Ισπανία μετά από 36 χρόνια δικτατορίας ετοιμάζεται να αλλάξει σελίδα. Η μετάβαση προς τη δημοκρατία θα συνδεθεί με το αίτημα της ένταξης της χώρας στην τότε Ε.Ο.Κ., την ατιμωρησία των χουντικών, τη νομιμοποίηση όλων των κομμάτων και των συνδικάτων, την ελευθεροτυπία και με σκληρά οικονομικά μέτρα που προτείνει η Τριμερής Επιτροπή (αύξηση φορολογίας, μείωση μισθών και συντάξεων, αναδιάρθρωση του δημοσίου, απελευθέρωση των απολύσεων κ.τ.λ.) Η δημοκρατία θέτει το ερώτημα της συναίνεσης ή της ρήξης.
Όλα τα κόμματα, τα μεγάλα συνδικάτα, ο στρατός και η κυβέρνηση καταλήγουν σε μια συμφωνία που θα ονομαστεί `Σύμφωνο της Μονκλόα`. Όσοι δε δέχονται τη συμφωνία (και είναι παρά πολλοί) οργανώνονται σε αυτόνομα συνδικάτα και κυρίως στη C.N.T. (αναρχοσυνδικαλιστές). Ενάντια στο `Σύμφωνο της Μονκλόα` την Κυριακή το πρωί της 15 Ιανουαρίου του 1978 ξεκινάνε σε όλη την, Ισπανία οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχει δει ποτέ η χώρα. Το μεσημέρι μια ομάδα νεαρών αναρχικών οργανωμένων στη C.N.T. θα ρίξει έξι βόμβες μολότοφ στην είσοδο ενός πολυτελούς κέντρου διασκέδασης στη Βαρκελώνη, της Σκάλα. Το απόγευμα ο `γέρο-αναρχικός` πού τους προέτρεψε να φτιάξουν τις μολότοφ και τους επίδειξε το στόχο, θα εξαφανιστεί.
Το βράδυ από τα συντρίμμια της Σκάλα θα ανασυρθούν τέσσερις εργαζόμενοι νεκροί (εκ των οποίων οι δυο ήταν επίσης αναρχικοί και οργανωμένοι στη C.N.T.)
Το επόμενο πρωί η συναίνεση θα νικήσει -και το πολυνομοσχέδιο θα ψηφιστεί. Αυτή είναι η ιστορία του αναρχικού που έριξε τις μολότοφ.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]