Η κίνηση στις `Χοηφόρες` είναι διαφορετική. Εξαρτάται από τις εναλλασσόμενες αντιθέσεις της διάθεσης, στις οποίες ο χορός παίζει τον πρωταρχικό ρόλο. Όταν η Ηλέκτρα είναι απελπισμένη, ο χορός υπαγορεύει μια ευχή για εκδίκηση. Όταν ο Ορέστης ύστερα από χρόνων απουσία αγκαλιάζει την αδελφή του, ο χορός υπενθυμίζει την πατρική κληρονομία του. όταν ο Ορέστης και η Ηλέκτρα μοιρολογούν δίπλα στον τάφο του πατέρα τους, ο χορός ξεφωνίζει ζητώντας αίμα. Όταν αυτοί στρέφονται προς μια ανελέητη εκδίκηση, ο χορός θρηνεί για την κατάρα του Ατρέα. . . Και στην τελευταία σκηνή απ` όλες, όταν η νίκη σβήνεται μέσα στον τρόμο και την απελπισία, ο χορός πέφτει από τη χαρά στο φόβο, από το φόβο στην αμφίβολη βεβαιότητα και την απελπισμένη παρηγοριά.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]