Στο πόνημα αυτό θα ήθελα -υπό το πρίσμα της Ψυχολογίας του Πολιτισμού- να εγκύψω σε μία φαινομενολογική σύγκριση των δύο δομικών για την ανθρωπότητα πολιτισμών (ιουδαιοχριστιανικού και ελληνοχριστιανικού), οι οποίοι, πανθομολογούμενα, θεωρούνται πυλώνες για τη διαμόρφωση του ρωμαίικου πολιτισμού. Κατά τον Γερμανό επιφανή θεολόγο καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Συβίγγης Ferdinand Christian Baur (1792 - 1860), η Καινή Διαθήκη εμφανίζει δυο ρεύματα· ένα που ανάγει την προέλευσή του στον Ελληνισμό και ένα με τον Ναό του Σολομώντος γέννησε τον `Υιό του Θεού`, η άπορη Ελλάδα, σαν την άσχημη Ναζαρέτ, δημιούργησε, εκτός του Παρθενώνα, τον `Υιό του Ανθρώπου`, που ανακάλυψε ο απόστολος Φίλιππος, γι` αυτό και σ` αυτόν απευθύνθηκαν οι `Έλληνες` (δηλ. οι εθνικοί προσήλυτοι`), για να προσεγγίσουν τον Κύριο.
Πάντως, το `ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος`, δηλ. η απόλυτη ενότητα των δυο αυτών περίοπτων πολιτισμών, συνιστά εντέλει ένα ανεξερεύνητο μυστήριο, κατά τον Απόστολο Παύλο.
Ως γνωστό, στον χώρο της Μεσογείου αυτά τα δύο έθνη -οι Εβραίοι με τους Προφήτες τους και οι Έλληνες με τους φιλοσόφους τους- διαδραμάτισαν αποφασιστικό ρόλο στον πνευματικό προσανατολισμό της ανθρωπότητας. Οι δυο αυτοί λαοί της Αρχαιότητας, παρά τις δοκιμασίες και τις θυσίες που υπέστησαν, εξακολουθούν αξιοθαύμαστα να επιβιώνουν, ασκώντας έμπρακτα τον πολιτισμό τους, γιατί είναι ευνόητο ότι τα έθνη δεν χάνονται, όταν απολέσουν την κρατική τους υπόσταση, αλλ` όταν χάσουν την `ψυχή` τους, δηλ. την πολιτισμική τους ταυτότητα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]