Οι σχέσεις του ψυχισμού με το σώμα και την αρρώστια ήταν από πολύ παλιά στο επίκεντρο του ανθρώπινου ενδιαφέροντος.
Η ανεπάρκεια των γνώσεων σε συνδυασμό με την επικράτηση διχοτομικών φιλοσοφικών ιδεών, ιδίως στον κόσμο του δυτικού πολιτισμού, είχαν οδηγήσει σε ένα μοντέλο προσέγγισης και κατανόησης - γνωστό ως Σωματο-Ψυχικός δυϊσμός - όπου το σωματικό ήταν όχι μόνο κάτι ξέχωρο από το ψυχικό και το κοινωνικό, αλλά συχνά και σε αντιπαράθεση.
Οι σύγχρονες ψυχαναλυτικές έρευνες στο πεδίο της ψυχοσωματικής προβληματικής έχουν δημιουργήσει κυριολεκτικά ένα νέο τρόπο σκέψης και κατανόησης των σωματικών νοσημάτων. Ανάμεσά τους το ρεύμα ιδεών που είναι γνωστό ως η Ψυχαναλυτική Σχολή του Παρισιού κατέχει περίοπτη θέση. Τα Ψυχοσωματικά Παράδοξα του C. Smadja αποτελούν μια συστημικκή, δημιουργική και ολοκληρωμένη παρουσίαση των ιδεών αυτής της σχολής. Οι κεντρικές έννοιες της Ψυχικοποίησης, της Μηχανιστικής Σκέψης και Ζωής, της Θεμελιώδους Κατάθλιψης και των Σωματικών Αποδιοργανώσεων παρουσιάζονται με καθαρότητα και επάρκεια, όχι σαν δογματικά θέσφατα αλλά σαν προκλήσεις για σκέψη και προβληματισμό.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]