Η ιστορία του ελληνικού τροτσκισμού είναι μέρος της ιστορίας της αποτυχημένης σύγκρουσης μιας διεθνιστικής επαναστατικής εργατικής συνείδησης στην Ελλάδα. Μη μπορώντας να αποδεχτούν την πραγματικότητα, συνέχισαν απομονωμένοι και κυνηγημένοι από όλους, και κυρίως από τους πρώην συντρόφους τους. Η γοητεία του τροτσκισμού είναι η καθαρή αρνητικότητα. Η ριζοσπαστική διαφορά του. Είναι, ακόμα, η κατηγορηματική άρνηση του εθνικισμού σε μια περίοδο εθνικής κατοχής και η χιλιαστική του σχεδόν προσδοκία της επαναστατικής ουτοπίας. Ποια είναι η θέση αυτών των ανθρώπων για ένα πόλεμο ο οποίος διεξάγονταν από τη μια μεριά για την απόκτηση «ζωτικού χώρου» και από την άλλη για την υπεράσπιση της «πάτριας γης» και της δημοκρατίας (σε πρώτο επίπεδο τουλάχιστον); Αξίζει να ξαναεπισκεφτούμε τους έλληνες τροτσκιστές, να τους ανασύρουμε από τη λήθη της ιστορίας, να εμπλουτίσουμε τη μνήμη μας με αυτούς τους καταραμένους, τους αιρετικούς της Αριστεράς. Εξάλλου, αν η ιστορία φτιάχνεται με αίμα, όπως λέγεται, τέτοιο έδωσαν πολύ οι τροτσκιστές και ας μη φτιάξανε ιστορία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]