Λίγο πριν από το θάνατό της, η Ιζαμπέλ Έμπερχαρντ έγραψε: `«Κανείς δεν έζησε περισσότερο από μένα την κάθε μέρα, κανείς δεν εξαρτιόταν τόσο από την τύχη. Είναι η αναπόδραστη αλυσίδα των γεγονότων που μ` έφερε σ` αυτό το σημείο, παρά εγώ που προκάλεσα να συμβούν αυτά τα πράγματα`». Η ζωή της φαίνεται αφημένη στο τυχαίο, στο έλεος των παρορμήσεων, κι ωστόσο τα γραπτά της αποδεικνύουν το αντίθετο. Δεν έπαιρνε αποφάσεις - η ζωή την ωθούσε να δρα. Με τα χρόνια, ο σκοπός άλλαξε ανεπαίσθητα, από την ιδέα της απλής απόδρασης στην εμμονή της ολοκληρωτικής ελευθερίας, που εκδηλώθηκε αργότερα στην αναζήτηση της πνευματικής σοφίας μέσω της διδασκαλίας του σουφισμού. Η απόδραση και η ελευθερία είναι συχνά το υλικό των γραπτών της - όσο για το σουφισμό, ακόμη κι αν η πίστη της δεν ήταν κρυφή, είχε υπερβολική ταπεινότητα για να θεωρεί τον εαυτό της ως κάτι περισσότερο από μια νεοφώτιστη, κι έτσι δεν μιλούσε γι` αυτόν. Η σοφία της έγκειτο στη γνώση ότι αυτό που έψαχνε ήταν απρόσιτο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]