Μύλοι... Μύλοι της γης της Ελληνικής. Μύλοι της Κεφαλλονίτκης εσχατιάς, μύλοι της Ιθάκης του νόστου και της νοσταλγίας. Μύλοι που σκίζετε τον αέρα λουσμένοι στο διάχυτο φως. Μύλοι ερειπωμένοι κι έρημοι, απόμακροι, περήφανοι και ξεχασμένοι, στέκεστε κόντρα στους καιρούς. Μύλοι που γεννάτε τον τυχοδιωκτισμό, το εφήμερο, την ποίηση. Λίθινες προεκτάσεις μιας γης ανόθευτης κι ασυμβίβαστης, κουρνιασμένες άλλοτε στα υψώματα κι άλλοτε στις ισάδες, μυρίζετε ψυχή Ελληνική.
Οι σκουρόχρωμες φιγούρες των μυλόπυργων, που αναδύονται μέσα από τον ήλιο και το φεγγάρι, μέσα από την κιτρινάδα των σπάρτων και την αδάμαστη κινητικότητα των νεφών, αυτοί οι παραγκωνισμένοι αμύντορες που καθ` όλη τη δια­δρομή των πολιτισμών απόμειναν στις λοφοκορφές ν` αγγίζουν τα ουρανοθέμελα, με συνεπήραν σε μια ρομαντική περιπλάνηση, Έδρασαν πάνω μου καταλυτικά, σαν παθιασμένοι εραστές, αφήνοντας καθένας τα δικά του σημάδια. Ολοκληρωμένες οντότητες, μαγευτικές, κρυμμένες καλά πίσω από ξαχνισμένα παραμύθια, που ένοιωσα πως περίμεναν όλα αυτά τα χρόνια εμένα, για να μου ψιθυρίσουν λόγια εξομολόγησης και να με οδηγήσουν στην μυστηριακή οδό της απόλαυσης της εξερεύνησης της άγνωστης ύπαρξης τους...