«Άδιον ουδέν έρωτος», «Τίποτα δεν είναι πιο γλυκό απ’ τον έρωτα». Οι στίχοι που έγραψε η Νοσσίς τον 4ο π.Χ. αιώνα είναι από τους παλιότερους που περιέλαβε ο άγνωστος ερανιστής στην Ελληνική Ανθολογία, την λεγόμενη άτυπα Παλατινή. Το μνημειακό αυτό έργο με τα ελληνικά επιγράμματα καλύπτει το χρονικό διάστημα ανάμεσα στον 4ο π.Χ. και τον 10ο μ.Χ. αιώνα, μεταφέροντας ως εμάς όχι τόσο τον απόηχο ιστορικών γεγονότων, όσο συναισθήματα, αποχρώσεις, λεπτές πινελιές που δείχνουν ότι τα καίρια προβλήματα των ανθρώπων ήταν και είναι τα ίδια. Συνταγμένη σε περιβάλλον «πολυεθνικό», απευθυνόμενη σ’ ένα κοινό ανοιχτό στο καινούργιο που έφερναν οι εποχές, η Ελληνική Ανθολογία χωράει μέσα της εθνικούς και χριστιανούς, λόγιους αλλά και απλούς ανθρώπους, Σύριους, Μικρασιάτες, Αιγύπτιους, Ελλαδίτες και Ρωμαίους, πολυταξιδεμένους ή καθηλωμένους σε μιαν ακρούλα αυτής της μήτρας γης που λέγεται Μεσόγειος. Μέσα από την παρέλαση επιγραμματικών στίχων της κλασικής εποχής και της ύστερης αρχαιότητας, βλέπουμε το κέντρο βάρους να μετατοπίζεται από τα μεγάλα και τα σπάνια στα μικρά, καθημερινά. Και να φωτίζονται από τον ήλιο της Ποίησης οι ταπεινοί άνθρωποι κι οι συνήθειές τους. Δύο πράγματα όμως δεν άλλαξαν μέσα στους αιώνες. « Οξείαι περί τον τάφον εισίν άκανθες», θα πει ο Ηγήσιππος τον 3ο π.Χ. αιώνα. Κι ένας ανώνυμος στιχουργός, αιώνες αργότερα, θα απαντήσει: «Κόρη τις μ’ εφίλησεν. . .και μεθύω το φίλημα».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]