Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 26 Μαΐου 1909 και πέθανε στην Αθήνα στις 28 Ιουλίου 1997. Γιος του Παναγιώτη Λεμπέση και της Γαρυφαλιάς Καλαφάτη. Από τα σχολικά του χρόνια (τελείωσε το σχολαρχείο) εργάσθηκε σε τυπογραφείο στην εφημερίδα `Σφαίρα` και αργότερα στην εφημερίδα `Θάρρος`. Το επάγγελμα του τυπογράφου κράτησε μέχρι τα είκοσι πέντε του χρόνια.
Αυτοδίδακτος μουσικός, έπαιζε μαντολίνο και κιθάρα κι αυτό τον έκανε περιζήτητο στα κόρα και στις καντάδες. Είχε μεγάλη αγάπη και για τη ζωγραφική. Το ενδιαφέρον του γι` αυτή ξεκίνησε από τις αγιογραφίες που θαύμαζε μικρό παιδί δίπλα στη γιαγιά του που ήταν καντηλανάφτισσα στον Άγιο Βασίλειο Φρεαττύδας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στην αυτοβιογραφία του, το δέος με το οποίο κοίταζε τις εικόνες άρχισε να υποχωρεί και να βλέπει και να θαυμάζει την ομορφιά τους, το σχέδιο και τα χρώματα και να τα αντιγράφει με χρωματιστά μολύβια.
Έμαθε πιάνο με τη γυναίκα του Μαρίκα Κονδύλη και μπήκε στο επάγγελμα του μουσικού μέχρι το τέλος της ζωής του. Από το 1955 και για πάνω από 20 χρόνια έμενε στη Νέα Υόρκη και εργάσθηκε σε διάφορες πόλεις της Αμερικής.
Με τη ζωγραφική δεν έπαψε να ασχολείται ποτέ, σχεδιάζοντας και σκιτσάροντας. Παράλληλα δοκίμασε όλα τα υλικά, όπως ξύλο, μάρμαρο, χαλκό κ.ά. Χαρακτηριστικό του τρόπου που ζωγράφιζε είναι ότι ακόμη και σε βιαστικά σκίτσα αγνώστων φυσιογνωμιών, διακρίνονται στοιχεία της προσωπικότητας και του χαρακτήρα τους. Έγραψε στίχους και συνέθεσε πολλά τραγούδια (Γλεντά τη ζωή, Κλέφτρα της αγάπης, Τσιγγάνικες καρδιές, Στη μουχλιασμένη ταβέρνα, Μη θυμώνεις που ζηλεύω κ.ά.) που ηχογραφήθηκαν στις εταιρείες Columbia και Odeon, τραγουδισμένα από τους Ζαννή Καμπάνη, Μ. Κορώνη, Φ. Πολυμερή, Μόλλυ και άλλους.
Πήρε μέρος σε εκθέσεις ζωγραφικής στην Αμερική και μάλιστα το 1959 στην έκθεση που διοργάνωσε η εφημερίδα `Murray Hill News` στο Sheraton Russel Hotel απέσπασε το πρώτο βραβείο. (Από την έκδοση)

`Το βιβλίο της ζωής του πατέρα μου, η αυτοβιογραφία του, δεν ολοκληρώθηκε. Ήρθε το τέλος της ζωής του πριν από το τέλος των αναμνήσεών του. Το έγραψε στις αρχές της δεκαετίας του `80. Έζησε άλλα δεκαπέντε χρόνια περίπου, ακμαίος σωματικά και πνευματικά. Γιατί σταμάτησε; Δείχνει στο σημείο που είναι σταματημένο σαν να ήθελε να ξεχωρίσει - σαν ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο - τη ζωή του στην Αμερική. Ίσως αυτός και να ήταν ο λόγος που διέκοψε τη γραφή, μέχρι να ανακαλέσει μέσα του τη ζωή του μετανάστη. Μια ζωή σκληρή, που ποτέ δεν συμφιλιώθηκε μαζί της, αλλά με υπομονή έζησε για να καλυτερέψει τη δική μας ζωή, κυρίως τη δική μου. Μοναχοπαίδι εγώ, κρατούσα με ευλάβεια τα γράμματά του. Εκατοντάδες σελίδες. Φύλαγε κι εκείνος τα δικά μου. Γράμματα που καλύπτουν είκοσι πέντε χρόνια, από την Κύπρο - όπου έφυγε για λίγο, σα δοκιμή για τον πολύχρονο χωρισμό - και από την Αμερική`. Λίτσα Λεμπέση

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]