«. . .Θεωρούμε (. . .) οφειλήν προς τον αγιορείτην Γέροντα Παΐσιον και εις μνημόσυνον τούτου, να είπωμεν μετά βεβαιότητος, ότι εις το πρόσωπόν του συνεκέντρωνεν την ποικιλίαν του αποστόλου, του προφήτου, του ευαγγελιστού, του διδασκάλου και, προ πάντων, του πατρός. Όλη η ζωή του Γέροντος ήτο αναστάσιμος. Εμαρτύρει την Ανάστασιν, ήτο δηλαδή «τύπος αναστάσεως», ο οποίος επτέρωνε με ελπίδας όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους που τον επεσκέπτοντο. . . .Ο Γέροντας Παΐσιος είχε και τα αληθή χαρίσματα της διοράσεως, της διακρίσεως και της προοράσεως, του Παρακλήτου. . . .Και τούτο, διότι ο πατήρ Παΐσιος έζη με ταπεινοφροσύνην, αγάπην, νηστείαν, προσευχήν αδιάλειπτον, με καρδιακόν πένθος, υπακοήν και με συχνήν συμμετοχήν εις το Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. Έγινε, δηλαδή, δοχείον της Θείας Χάριτος». (Ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Αντώνιος)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]