(. . .) Κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν θα μπορούσε να επισημανθή η ανισότητα των μηκών και η ανομοιότητα των σχημάτων. Για παράδειγμα, όσον αφορά στο πλάτος όλης της οροσειράς του Ταύρου και της θάλασσας μέχρι τις Στήλες, έχοντες ως βάση το ότι πρόκειται για 3.000 στάδια, σχηματίζεται η νοητή εικόνα μιας παραλληλογράμμου περιοχής, η οποία περικλείει και όλη την οροσειρά και την προαναφερθείσα θάλασσα. Αν λοιπόν διαιρέσης το μήκος σε περισσότερα παραλληλόγραμμα και χαράξης την διαγώνιο και όλου του παραλληλογράμμου και των επί μέρους, τότε θα είναι εύκολο η διάμετρος του συνόλου να θεωρηθή κοινή, παράλληλη και ίση, με την μεγάλη πλευρά τόσο στο μεγάλο, όσο και στα επί μέρους παραλληλόγραμμα. Όσο μικρότερο θα είναι το επί μέρους παραλληλόγραμμο, τόσο περισσότερο θα μπορούσε να ισχύη αυτή η παρατήρηση. Η λοξότητα της διαγωνίου και η ανισότητα του μήκους είναι δύσκολο να εξακριβωθούν στα μεγάλα παραλληλόγραμμα. Επομένως χωρίς δισταγμό θα μπορούσε σ` αυτήν την περίπτωση να θεωρήσης την διαγώνιο ως μήκος του σχήματος. Αν κάνης την διαγώνιο ακόμη πιο λοξή, έτσι ώστε να βγη έξω από τις πλευρές, και τις δυο ή τουλάχιστον την μία, θα πάψουν πλέον να παρατηρούνται τα ίδια. Αυτό εννοώ, όταν μιλώ για ωρισμένο μέτρο στις περιπτώσεις γενικών περιγραφών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]