(. . .) Την συγγραφήν αυτήν θεωρούσα σαν μια υποχρέωσι έναντι των συνανθρώπων μου, οι οποίοι από μια άθλια συνήθεια εξακολουθούν να τρώγουν «Κρέας» - ή «Πτώματα», στην πραγματικότητα - νομίζοντες ότι πρόκειται για μια απαραίτητη τροφή, ενώ τούτο είναι ένα τραγικόν Λάθος. Λάθος για το οποίον πληρώνουν πάρα πολύ ακριβά οι άνθρωποι οι οποίοι πεθαίνουν κακήν κακώς ύστερα από πόνους και βάσανα και αγωνίες μέσα στους φοβερούς θαλάμους των Νοσοκομείων: είτε ζάπλουτοι είναι αυτοί είτε φτωχοί. Ο πόνος και τα βάσανα δεν κάμουν διακρίσεις. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]