Οι λίγες ώρες που ο πατέρας καθυστερεί, ενώ η γυναίκα του και τα δυο παιδιά κάθονται στο τραπέζι περιμένοντάς τον, είναι αρκετές για να μετατρέψουν τη μικρή οικογένεια, που η ισορροπία της κρέμεται από μια κλωστή, σε έναν σωρό, όπου στοιβάζονται τα θραύσματά της. Οι τρεις τους κάθονται γύρω από ένα βουνό με μύδια, που ανοίγοντας παράγουν αηδιαστικούς ήχους. Εκτός από τον πατέρα κανείς από τους τρεις δεν τρώει με ιδιαίτερη ευχαρίστηση μύδια. Σε αυτό το απροσδόκητο διάλειμμα από τη συνήθη πορεία των πραγμάτων, αρχίζουν να κουβεντιάζουν μεταξύ τους. Έτσι δημιουργείται ξαφνικά ένα ρήγμα σε αυτήν τη φαινομενικά ειδυλλιακή οικογένεια. Βλέπουν νοερά εικόνες από τη ζωή τους με τον πατέρα, και στα μάτια της ασυγκίνητης αφηγήτριας δεν απομένει σχεδόν τίποτα από αυτό τον άνθρωπο και την αμφισβητούμενη πατρική αυθεντία του. Η Μπίργκιτ Βάντερμπέκε τινάζει στον αέρα το εργαστήρι που ονομάζεται οικογένεια, αφαιρεί το πώμα από τον δοκιμαστικό σωλήνα, με μία μικρή μόνο αλλαγή στα βήματα που ακολουθούνται συνήθως στο συγκεκριμένο πείραμα, και στο χώρο απλώνεται η βρώμα της καταπίεσης και των φιλοδοξιών του μικροαστισμού, αλλά ταυτόχρονα και μια αγάπη που είχε παραμείνει ως τότε κρυφή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]