Όταν ο Ηλίας Στάβερης άρχισε τη `δεκάχρονη περιπέτειά του στον αστερισμό της βίας` ήταν είκοσι τεσσάρων χρονών. Συνομήλικοί του ήταν όσοι πορεύτηκαν δίπλα του στον κακοτράχηλο δρόμο που περιγράφει. (. . .) Ο Ηλίας και τόσοι άλλοι σύντροφοί του ήθελαν να ζήσουν. Έφτασαν όμως στο κατώφλι του θανάτου, και πολλοί το διάβηκαν, γιατί ήθελαν να μείνουν πιστοί στον εαυτό τους - σ` αυτό που αντιπροσώπευε η ζωή γι` αυτούς, εκείνη η ζωή που τους έπρεπε, που τους ήταν άξια. Και αποδέχονταν να καταλάβουν το τίμημα αυτής της αξιοπρέπειας - το καθημερινό συναπάντημα με το θάνατο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]