Με το έργο «Εις την Πόλιν...» προσπαθούσα να καταδείξω τον χαρακτήρα της Πόλης μέσα απ’ τα εναπομείναντα μνημεία της, τελευταίες μαρτυρίες μιας μεγαλειώδους περιόδου του Έθνους μας. Έτσι περιδιαβαίνουμε τα τείχη με τις ελληνικές τους επιγραφές, αποδείξεις της ελληνικής τους ταυτότητας από την θεμελίωσή τους, περιπλανιόμαστε στα λαμπρά οικοδομήματα των βυζαντινών ναών, με τα έξοχα μωσαϊκά και τις τοιχογραφίες και, τέλος, ανακαλύπτουμε στην -φθαρμένη πια- αρχιτεκτονική του Φαναριού, το υψηλό φρόνημα των κατοίκων της Πόλης κατά την διάρκεια της δουλείας και τη δημιουργία ενός καινούργιου κόσμου που αντιστάθηκε στον κατακτητή και συνέχισε την παράδοση, ως τις μέρες μας. Οι φωτογραφίες στοχεύουν στην αποκάλυψη της βαθύτερης σημασίας που έχει η Κωνσταντινούπολη για το έθνος και το λαό μας με τη διαρκή ζωντανή παρουσία της στην ιστορία μας... Οι μνήμες ζωντανεύουν και μας πνίγουν, εμάς που ζήσαμε το «Άσκαλε». Πρωτοθυμάμαι την Κυριακή του Θωμά του ’44, τον θείο Χρήστο όταν γύρισε από τα καταναγκαστικά έργα με μακριά γένια, ρακένδυτος, αγνώριστος. Μετά, τη θηριωδία των Σεπτεμβριανών του ’55, κι ύστερα το κλάμα του αποχαιρετισμού, τα μαύρα δάκρυα και, κάθε φορά, ένα λιγότερο πικρό φιλί... Αρχές του 1964, απελαθείς. Απελάθηκε ο Δημήτρης, ο Τάκης, η Αθήνα, ο Γιώργος και ο Αντώνης. Θυμάμαι το φευγιό μου. Βουρκωμένα ήταν τα μάτια του Βασάρ, του Νουρ, κόκκινα από το κλάμα τα μάτια της Χαλέ, αλλά και του Γιώργου, που έμενε τελευταίος! Βραδινή γεύση, άλλη μια θύμηση. Τα μύδια, η μπύρα στο «Πέραμα» του Χρηστάκη και η χαρά μου καθώς γύρναγα στο σπίτι, το φιλί μου στην απλωμένη σημαία του Ελληνικού Προξενείου και το χαΐδεμά της στο μέτωπό μου. Δεκαπέντε χρόνια μετά την παρουσίαση «των Εσπερινών» στην Εθνική Πινακοθήκη και τριάντα πέντε χρόνια από τότε που σας παρουσίασα τους πρώτους πολιτικούς «Εσπερινούς» στη Θεσσαλονίκη, θυμάμαι το χαμόγελο του Μποστ στην Εθνική Πινακοθήκη καθώς σιγομουρμούριζε: «Πόλη, Κωνσταντινούπολη, πατρίδα μου χαμένη» και τους γονείς μου που κοιμούνται στην Πόλη. Τίποτε άλλο δεν θα μπορούσα να σκεφτώ. «Θα επιστρέψω στην Πόλη -είχα υποσχεθεί το Σεπτέμβριο του ’64- και τώρα επιστρέφω με τους 250 «Εσπερινούς» μου. .. Μετά από τριάντα πέντε χρόνια, οι 250 φωτογραφίες που αποτελούν την ενότητα «Εις την Πόλιν...» είναι προϊόν εσωτερικής παρόρμησης και επιταγής. Η ανάγκη καταγραφής κάθε στοιχείου, κάθε ψηφίδας, που σχετίζεται με την ανεπανάληπτη ιστορία του πολιτισμού που ανέπτυξε στην περιοχή ο Ελληνισμός, ήταν ερέθισμα. Η «επιστροφή στις ρίζες» είναι ένα αγκάθι στην ψυχή, μια ματωμένη πορεία προς τα πίσω, προς την αφετηρία, την πηγή που, καταγράφοντάς την, θέλεις να σωθεί.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]