Ο 20ος αιώνας που πρόσφατα ολοκληρώθηκε, χαρακτηριστηκε από μια εντυπωσιακή αντίφαση στον τομέα της αντιμετώπισης των συνεπειών μιας ένοπλης σύρραξης. Από τη μια μεριά, η έντονη αμφισβήτηση των πολιτικών και ιδεολογικών θέσεων, που αναπτύχθηκαν κατά την πορεία του, οδήγησε συχνά τα κράτη στην προσφυγή σε κάθε μορφής ένοπλες συρράξεις, που πολύ συχνά χρωματίστηκαν από μία σοβαρή υποβάθμιση του ανθρώπινου παράγοντα. Από την άλλη μεριά, η ίδια διαπίστωση της υποβάθμισης αυτής λειτούργησε θετικά ως μοχλός στα χέρια της διεθνούς κοινότητας, σε μια προσπάθεια καθιέρωσης τάσεων και θέσεων, που είχαν ως στόχο τη βελτίωση των συνθηκών μεταχείρισης, τόσο για τους συμμετέχοντες υπό οποιαδήποτε ιδιότητα σε μια σύρραξη, διευρύνοντας αισθητά το πεδίο προστασίας τους, όσο και για τους αμάχους, που συνήθως είναι εκείνοι, που εισπράττουν βαρύτερα τα δεινά μιας πολεμικής επιχείρησης.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]