Οι μειονοτικές αντιθέσεις στα Βαλκάνια, οι οποίες ήδη στο γύρισμα του αιώνα αποτελούσαν μόνιμο σημείο τριβής στις σχέσεις των κρατών της περιοχής, σημείωσαν ξανά σημαντική έξαρση στη δεκαετία του ’80. Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας αυτής γίνεται προφανής η προσπάθεια της τουρκικής πολιτικής να αξιοποιήσει την ύπαρξη συμπαγών τουρκογενών και μουσουλμανικών μειονοτικών πληθυσμών σε γειτονικά κράτη, στην επιδίωξή της να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις αποσταθεροποίησης της περιοχής και αμφισβήτησης του status quo. (. . .) Η κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και οι διαδικασίες εκδημοκρατισμού των κοινωνιών αυτών επανέφερε με τρόπο ιδιαίτερα δραματικό το πρόβλημα των μειονοτικών διενέξεων στα Βαλκάνια. Μία πτυχή του προβλήματος - που όμως δεν είχε διερευνηθεί ως τώρα - αποτελεί και το θέμα της παρουσίας μειονοτικών κομμάτων στις εκλογικές διαδικασίες των βαλκανικών χωρών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]