Ήταν το 1695 στην Αθήνα. Καθημερινά βλέπαμε εικόνες φρίκης και ντροπής. Δίχως την αλλοτινή της αίγλη, η πόλη ασφυκτιούσε μέσα σε Τούρκους, Άραβες και Αλβανούς, ένα μωσαϊκό από εξαθλιωμένες και επικίνδυνες ομάδες. Σα να μην έφταναν αυτά, ξέσπασε ο ανελέητος πόλεμος μεταξύ Βενετών και Τούρκων, που στάθηκε η αιτία για την ολοκληρωτική καταστροφή της. Διωγμένοι από το φόβο, φύγαμε πανικόβλητοι και σκορπίσαμε στα νησιά του Σαρωνικού, το Ναύπλιο και τη Ρούμελη. Ο δικός μου αφέντης ήταν ο Αρτέμιος Κοκκινάς, άρχοντας πασίγνωστος και εξέχον μέλος της «Φιλεύσπλαχνης Εταιρείας», της μυστικής λέσχης προστασίας των τεχνών, τα μέλη της οποίας ενώνονταν μεταξύ τους με ισόβιους όρκους πίστης, αφοσίωσης και σιωπής. (. . .) Πέντε νουβέλες, πέντε ενέδρες για τους ήρωες, που κινούνται κάπου στην Ελλάδα σε διαφορετικές εποχές. Από τον 17ο μέχρι τον 22ο αιώνα μετά Χριστόν.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]