[...] Το σημαντικό στο κείμενο αυτό είναι ότι αποτελεί διδασκαλία όχι τριαδολογική, αλλά καθαρά κοσμολογική και ανθρωπολογική. Υπογραμμίζεται, δηλαδή, σ` αυτό, όχι τόσο η σχέση του Λόγου προς τον Πατέρα -σχέση που προϋποτίθεται και που ο απόστολος Παύλος αναπτύσσει αλλού- όσο η σημασία του Χριστού για τον άνθρωπο. Το σημείο αυτό κλείνει μέσα του μεγάλη σπουδαιότητα, γιατί κάνει φανερή τη χριστολογική διάσταση της ανθρωπολογίας του Παύλου. Η διάσταση αυτή του όρου «εικών» φανερώνεται εξ άλλου και στη θεμελιώδη διδασκαλία του Αποστόλου, ότι ο άνθρωπος για να ολοκληρωθεί πρέπει να φορέση «την εικόνα του επουράνιου ανθρώπου», του Χριστού (Α` Κορ. 15, 49), να φθάση «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4, 13), και αυτό «ίνα μηκέτι η νήπιος» (Εφ. 4, 14). Η ενηλικίωση του ανθρώπου συμπίπτει για τον Παύλο με τη χριστοποίηση. [...]
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]