Σχετικά με το ενιαίο και συγκεντρωτικό κράτος-έθνος μας, υπάρχουν για εμάς, τους πολίτες, δύο δυνατές αντιλήψεις. Είτε να μαζευτούμε κάτω από τα προστατευτικά του φτερά, να κουλουριαστούμε προστατευμένοι πίσω από τα τείχη του, να αγνοήσουμε αυτό το οποίο συμβαίνει στο εξωτερικό, να ξανα-υιοθετήσουμε, υπό το πρόσχημα της «αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση», τα παλιά απομονωτικά και προστατευτικά τροπάρια: θα είμαστε καταδικασμένοι, περιθωριοποιημένοι, ισοπεδωμένοι, περιφρονημένοι, ίσως και ξεχασμένοι. Είτε να αισθανθούμε δυνατότεροι μέσα στην αναταραχή, να αρπάξουμε την ευκαιρία, να αποκτήσουμε ακόμη μεγαλύτερη παρουσία ανά τον κόσμο, να θέλουμε τους εαυτούς μας μαχητικούς και εφευρετικούς, να προσπαθήσουμε να επηρεάσουμε τον ρου των πραγμάτων. Δεν πρόκειται για δύο νέες τάσεις για τη Γαλλία: αμφιταλαντευόταν πάντοτε μεταξύ των επαρχιώτικων αντανακλαστικών και του οικουμενισμού. Σήμερα, μοιάζει να τραβολογιέται ανάμεσα σε μία ευτυχή αποδοχή της παγκοσμιοποίησης και μία μίζερη και εσωστρεφή απόρριψη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]