`Φρίκη`:
Η νύχτα μ` απόμεινε
στερνή μου ελπίδα
στερνό μου ακρογιάλι.
Η μέρα με γέλασε
το φως της με τύφλωσε
και μου `φερε ζάλη
και κει που περίμενα
να ζήσω της Άνοιξης
τη μέθη μεγάλη,
αγκάθια μου έμπηξε
αντί για τα ρόδα της
φτωχό μου κεφάλι.
Η νύχτα μου γνέφει
να γείρω κοντά της
στο κρύο σκοτάδι.
Δεν τρέμω απάτη της
τον πόνο δε νιώθεις
στα βάθη του Άδη.