Η παρούσα έκδοση δεν φιλοδοξεί, ασφαλώς, ν` αποτελέσει μιαν εξαντλητική μονογραφία για ένα θέμα που θα μπορούσε, και θα έπρεπε, να γίνει αντικείμενο ενδελεχούς έρευνας. Φιλοδοξεί, ωστόσο, να θέσει ερωτήματα, με την ελπίδα ότι θ` αναδειχτούν γόνιμα: τι μπορεί να συνεισφέρει, λόγου χάριν, το εξ ορισμού αποσπασματικό αρχειακό υλικό, με τα χάσματα και τις αντιφάσεις του, στη μελέτη της τέχνης του θεάτρου, που -όπως έλεγε ο Μίνως Βολανάκης- είναι από τη φύση της τόσο ολοφάνερα, τόσο παράλογα εφήμερη;
Η εργασία που κατατίθεται εδώ είναι εργασία ιχνηλασίας. Επιχειρήσαμε να μεταφέρουμε τα σωζόμενα χνάρια και τον απόηχο της πορείας ενός επίσημου καλλιτεχνικού φορέα και ν` αναγνωρίσουμε, όσο αυτό είναι εφικτό, τα πρόσωπα και τα γεγονότα που τη σφράγισαν. Για τις ελπίδες που είχαν εναποθέσει στο Εθνικό Θέατρο οι καλλιτέχνες της ελληνικής σκηνής του Μεσοπολέμου, ας κρατήσουμε εδώ, ενδεικτικά, τα λόγια του νεαρού τότε ηθοποιού Τζαβαλά Καρούσου: `να γλυτώσουμε`, έγραφε τα Χριστούγεννα του 1930 `απ` το φοβερό μαγγανοπήγαδο της πρόχειρης και αντικαλλιτεχνικής δουλειάς που μας έχουν ζέψη οι βιωτικές συνθήκες του Θεάτρου μας`.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]