«Βλέ­που­με ό­τι η πρό­ο­δος των τε­χνών και ό­λων των άλ­λων γί­νε­ται ό­χι με αυ­τούς που εμ­μέ­νουν στην κα­θε­στη­κυ­ί­α τά­ξη, αλ­λά με αυ­τούς που διορ­θώ­νουν και τολ­μούν πά­ντο­τε να κι­νούν κά­τι των μη κα­λώς ε­χό­ντων» (Ι­σο­κρά­της). Αυ­τά «τα μη κα­λώς έ­χο­ντα» πε­ρι­γρά­φο­νται και ε­πι­κρί­νο­νται σε αυ­τό το βι­βλί­ο, κραυ­γή ορ­γής και α­γα­νά­κτη­σης για μια πο­λι­τεί­α α­διά­φορη και ε­χθρι­κή προς τον πο­λί­τη, που τον θε­ω­ρεί κα­λό μό­νο ως πα­ρα­γω­γι­κή μη­χανή και προ­ϊ­όν προς εκ­με­τάλ­λευ­ση.