Βρό­μι­κο, βλά­σφη­μο, ά­σε­μνο και τε­λι­κά α­διά­βα­στο έ­χει χα­ρα­κτη­ρι­στεί α­πό πολ­λούς ο Ο­δυσσέ­ας του Τζό­υς. Έ­να βι­βλί­ο ό­που ο ιρ­λαν­δι­κός λυ­ρι­σμός και η ιρ­λαν­δι­κή χυ­δαιό­τη­τα φτά­νουν στα ά­κρα. Έ­νας κα­θρέ­φτης κρα­τη­μέ­νος μπρο­στά στη ζω­ή, κα­μω­μέ­νος α­πό λέξεις που μι­λά­νε για ό­λα τα «αν­θρώ­πι­να». Προ­θέ­σεις, ε­πι­θυ­μί­ες κρυ­φές και φα­νε­ρές, βί­τσια, λα­χτά­ρες, ό­νει­ρα, μα­ταιώ­σεις, ελ­πί­δες ξε­πε­τά­γο­νται μέ­σα από τα χά­σμα­τα που α­φή­νουν οι λέ­ξεις, α­πει­κο­νί­ζο­ντας τη ζω­ή ό­πως εί­ναι: κατα­κερ­μα­τι­σμέ­νη, πα­ρα­μορ­φω­μέ­νη, θο­λή.