Στην εποχή που ζούμε, με την καταχνιά και την γκρίζα όψη, που όλα είναι ανάκατα, που οι δρόμοι της γης γέμισαν ανέργους, φτωχούς και απογοητευμένους, που η Δημοκρατία απαξιώνεται και οι αξίες υπονομεύονται, ο καθένας από εμάς έχει χρέος να φωτίζει τα λόγια, μα προπάντων τα έργα, με τον προβολέα της καρδιάς. Να τροφοδοτεί την πίστη, την προσδοκία και το συναίσθημα της ανθρωπιάς. Να μην αφήνει τους ανθρώπους απλά να υπάρχουν και να αναπνέουν, αλλά να ζουν, να αισθάνονται, να έχουν αισθήματα, να αγαπούν και να αγαπιούνται. Οι άνθρωποι όταν δεν ελπίζουν δεν ζουν, κι ας τους βλέπεις να υπάρχουν και να αναπνέουν.