Αν έπρεπε να γράψω μια υποθετική εισαγωγή για το βιβλίο αυτό, θα ξεκινούσα γράφοντας ότι αποτελείται από 27 μικρά και πολύ μικρά διηγήματα, τα οποία καταλαμβάνουν το καθένα από μισή έως τρεις σελίδες έκταση. Αυτό θα το έγραφα, όχι τόσο γιατί πιστεύω πως έχει κάποια ιδιαίτερη αξία ως πληροφορία, αλλά για να κερδίσω χρόνο συγκεντρώνοντας τις σκέψεις μου σχετικά μ’ αυτά που πραγματικά αξίζει να ειπωθούν. Ποια είναι, όμως, αυτά που πραγματικά αξίζει να ειπωθούν; Ποτέ κανείς δεν είναι σίγουρος. Έχοντας ζεστάνει, ωστόσο, κάπως το μυαλό και τα δάχτυλα και μετά από κάμποση ώρα στοχαστικής σκέψης συνεχίζω το γράψιμο αποφεύγοντας να απαντήσω βιαστικά σε τόσο βαθυστόχαστη ερώτηση λέγοντας ότι και τα 27 αυτά διηγήματα γράφτηκαν πραγματικά, όλα ανεξαιρέτως, μια μέρα απόλυτης ησυχίας. Υπό την έννοια αυτή ο τίτλος του βιβλίου όχι μόνο σχετίζεται άμεσα με το περιεχόμενο των ιστοριών, αλλά πολύ περισσότερο, τις προϋποθέτει.

Θα πρόσθετα, μάλιστα, ότι οι ιστορίες αυτές γράφτηκαν εν τω μέσω πολλών μετακινήσεων από έναν τόπο σε άλλο, από διαφορετικά μέρη, δρόμους και γειτονιές που άλλες φορές έμοιαζαν μεταξύ τους κι άλλες ήταν απολύτως διαφορετικοί, αλλά που υπήρχε ωστόσο πάντα, ένας κοινός παρανομαστής, ένας κοινός συνδετικός κρίκος. Αν τώρα με ρωτούσατε πάλι ποιός είναι αυτός ο συνδετικός κρίκος, δεν θα ήξερα να δώσω μια ακριβή απάντηση:  άλλες φορές είναι η σιωπή, άλλες η απόσταση, κάποιες φορές η μοναξιά, κι άλλες η συντροφικότητα, ο γκρίζος ουρανός ή το θαλασσινό αγέρι.