Τόσο ο ιατρικός όσο και ο νομικός κόσμος βρίσκονται αντιμέτωποι με τον διαρκή και ριζικό επαναπροσδιορισμό των ορίων της σύγχρονης ιατρικής πράξης. Στο πλαίσιο αυτό καλούνται μεταξύ άλλων να διαχειριστούν τις επιλογές του ασθενούς που σχετίζονται με το τέλος της ζωής του. Ιδιαίτερη σημασία έχει προσλάβει η διαχείριση της επιθυμίας του σύγχρονου ασθενούς να ρυθμίσει εκ των προτέρων τα όρια της θεραπευτικής του μεταχείρισης με στόχο τη διαφύλαξη της αυτονομίας του, ειδικότερα ενόψει της προοπτικής περιέλευσης σε μια κατάσταση αδυναμίας εξωτερίκευσης της βούλησής του. 

Μπορεί η σε προγενέστερο χρόνο εκφρασθείσα βούληση να αποτελέσει οδηγό για την ιατρική μεταχείριση ενός ασθενούς και ειδικότερα για τη λήψη αποφάσεων που αφορούν στην τεχνητή παράταση της ζωής ή στη διακοπή της θεραπείας; Με κεντρικό άξονα το ερώτημα αυτό, στο παρόν τεύχος εξετάζονται οι βιοηθικοί και νομικοί προβληματισμοί που ανακύπτουν στο περιβάλλον της μονάδας εντατικής θεραπείας, η απουσία σαφούς νομοθετικής ρύθμισης για τη διαχείριση των αντίστοιχων διλημματικών καταστάσεων στην ελληνική έννομη τάξη, η επιλογή πολλών ευρωπαϊκών και μη εννόμων τάξεων να εντάξουν στο δικαϊικό τους σύστημα τις προγενέστερες οδηγίες με τη μορφή της αναγνώρισης του δικαιώματος σύνταξης διαθήκης ζωής και ορισμού πληρεξουσίου για θέματα υγείας, καθώς και η πρόσφατη σχετική νομολογία του ΕΔΔΑ.

Ο στόχος αυτού του τεύχους είναι η διεπιστημονική προσέγγιση των επιλογών του ασθενούς και της δοκιμασίας της αυτονομίας του στο τέλος της ζωής, μιας πολυδιάστατης θεματικής που ευλόγως βρίσκεται στο μικροσκόπιο του επιστημονικού τομέα της Βιο-Ηθικής.