Η φωτογραφία είναι παλιά και κιτρινισμένη. Η μακριά της διαδρομή, από το οικογενειακό άλμπουμ στη μέσα τσέπη ενός παλτού παρατημένου στη ντουλάπα, κι απ’ το συρτάρι του μπουφέ σε μια σακούλα πλαστική, μαζί με αποδείξεις, προγράμματα από σινεμά και καρτ ποστάλ, την έχει φθείρει. Τα τσακίσματα που την αυλακώνουν μοιάζουν με τις γραμμές της μοίρας στην παλάμη ενός χεριού.

Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που ένα πρωί σκόρπισε κάποιες φωτογραφίες ανάποδα σαν τραπουλόχαρτα, διάλεξε μια στην τύχη και τη γύρισε, κι ήταν αυτή, θεώρησε, κομμάτι ενός παζλ που όφειλε να συνθέσει.

Ταξίδεψε στη Χώρα για να ψάξει τα υπόλοιπα κομμάτια και βρήκε εκεί έναν κόσμο διαλυμένο. Συνάντησε ανθρώπους χωρίς μοίρα κι άλλους χωρίς ενδοιασμούς, και άκουσε τις ιστορίες τους, περιπλανήθηκε σε ερείπια και σε υπόγειες στοές, μίλησε με φαντάσματα, γνώρισε από κοντά το θάνατο και γεύτηκε τον έρωτα χωρίς αύριο.

Και για κάθε κομμάτι που ανακάλυπτε και έβαζε στη σωστή του θέση, ένα κομμάτι σιγουριάς έπεφτε και χανόταν από τη ζωή του. Ώσπου, καθώς συμπλήρωνε την τελική εικόνα, μαζί με τον κόσμο που καταστρεφόταν γύρω του, κατέρρευσε κι αυτή μεμιάς. Σαν τίποτα από όσα πίστευε και γνώριζε να μην υπήρξε, σαν όλα να ήταν μια τεράστια Πλάνη.