«Γλυκύπικρον έρπετον» ο πόνος. Κυκλοφορεί και δηλητηριάζει το είναι μας, όπως το φαρμάκι τού Μιθριδάτη.

Ο πόνος, όμως, ωριμάζει, όπως και η αγάπη. Καταλαγιάζει και γίνεται γλυκός, δύσκολο να τον αποχωριστείς.

Στην περίπτωση, όμως, της Ξένης που «κοιμήθηκε μάγουλο με μάγουλο με τον πόνο», η διάρκειά του δεν τον απαλύνει. Και η καινούρια της συλλογή «Η θλίψη σου μυρίζει γιασεμί» είναι μια κραυγή, μια αέναη κραυγή, γιατί κήδεψε το παιδί της και η φυσική νομοτέλεια ανατράπηκε.

Μέσα στα τριάντα τρία ποιήματα-πεζοτράγουδα, διεκτραγωδεί τη δυστυχία της απώλειας. Και οι ίδιοι οι τίτλοι των ποιημάτων «πικρολαλούν» τη σιωπή τού θανάτου. Τα περισσότερα είναι γραμμένα μέσα στο 2016 και λίγα το 2017. Το περιεχόμενο είναι πάντοτε ένα «μονόχορδο, λυπητερό μοιρολόι».

Η απόταση πάντα μητροπρεπής: «Παιδί μου, γιε μου…»

Του κουβεντιάζει τον πόνο της, αναπολεί την κοινή ζωή τους, ζωντανεύει το χαμόγελό του (Γελαστό παιδί). Ψάχνει ετεροχρονισμένα το νόημα της εφηβικής ζωγραφιάς του: «χωνευτήρι των νεκρών».

Η ζωή είναι «φόνισσα». Αναρωτιέται η ποιήτρια πώς την αντέχει μετά από τέτοια συμφορά. Ζητάει λύτρωση: «λύτρωσέ με» ουρανέ… «οι πίκρες μου να γίνουν κουρνιαχτός». Ο «πόνος αναρριχάται κλιμακωτά», τα βάσανα είναι «σαν αγεροσβούριστα ξερόφυλλα».

Ο κόσμος «είναι λαμπόστρωτη ψευτιά» και δέεται η ποιήτρια να τον εγκαταλείψει… Και η ποιητική ροή «τροχάλια» κατεβάζει, οργή για τους ενόχους που κλέψαν τις ψυχές των νέων… Απάγκιο πουθενά δεν βρίσκει, αφού και ο πατέρας είναι νεκρός κι αδικοσκοτωμένος.

Η Ξένη, όμως, είναι αγωνίστρια. Στο ποίημα «Μάθε να αγωνίζεσαι» στο «σκληροδιάβατο δρόμο» της ζωής, βάζει ο καθείς το λιθαράκι του με τον προσωπικό του αγώνα. Ο πόνος, όμως, της απώλειας, επανέρχεται δριμύτερος, «βράχος ασμίλευτος», τη βυθίζει στα τάρταρα κι αναφωνεί «πονάω, πονάω» στο «Σάλεμα του νου».

Ο Κ. Καρυωτάκης είχε ονομάσει σαρκαστικά «Νηπενθῆ» τα ποιήματα του πόνου του. Την ποιήτρια του «Κενού», του «Τίποτα» την κρατάει στη ζωή ένα φως που ανάβει στην καρδιά της. Ο λόγος της «ηχολάλημα» είναι, των αιώνιων φυσικών στοιχείων· και «τίποτα δεν διαρκεί όσο η Γη και η θάλασσα, οι άνθρωποι είναι εφήμεροι».

Νέλλη Χανιά

Φιλόλογος

http://www.lexitipon.gr/product/454/i-thlipsi-soy-myrizei-giasemi.html