ΠΑΛΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, αναμνήσεις, αστεία, πειράγματα, παραλίες του ’60, μηχανές, ταξίδια, οι γειτονιές, ο Εμφύλιος και τα θύματά του, οι εξόριστοι, άνθρωποι που ’φυγαν, ταβερνάκια της αιωνιότητας, ποτά, τσιγάρα, στριφτά, Σαντέ άφιλτρα, άρωμα σκέτο, ωραίοι καφέδες, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, χοροί, γλέντια, χαμένα όνειρα, σπαράγματα, οι αδύνατες επαγγελίες, ήττες, πόνος, απογοήτευση, διάψευση και πάλι χαρά, ελπίδα.

Πέφτεις, σηκώνεσαι, παίρνεις φόρα και συνεχίζεις.

Όλα μαζί ένα κουβάρι...

Τριαντατρία διηγήματα που αποτελούν μια δημιουργική αναπαράσταση της πραγματικότητας, μέσα απ’ το φίλτρο της μνήμης.

 

« Η είσοδος του πεζογράφου Θοδωρή Φέστα στα γράμματά μας γίνεται με τριαντατρία σπαρταριστά διηγήματα, με ποικίλη –εντελώς ξεχωριστή το καθένα– θεματογραφία, ζωγραφισμένα με δυνατό πολιτικό χρωματισμό και με διακριτικά τον βαθύ αδιάπτωτο ανθρωποκεντρισμό τους, τη συγκινησιακή φόρτιση, την αναπόληση μιας ελληνικής κοινωνίας παρελθούσας και παρά τις οδύνες του καιρού με πιο «ανθρώπινο» πρόσωπο, με παραστατικότητα, τρυφερό, πειστικό –και συχνά ιδιόμορφα σαρκαστικό– ρεαλισμό, γλώσσα λιτή και στρωτή και εμπνευσμένη διάπλαση λαϊκών κυρίως χαρακτήρων.

» Ο Φέστας διαθέτει δυνατό πεζογραφικό ταλέντο και ένα αστείρευτο θεματολόγιο που συνιστά με τον τρόπο του μια μικρογραφία της πρόσφατης ιστορίας μας μέσα από γλαφυρές αφηγήσεις πολύ διδακτικών ανθρώπινων ιστοριών. Η σκωπτική του διάθεση καταλήγει συχνά σ’ ένα άγριο καγχαστικό χιούμορ· αρκεί ο τίτλος του αφηγήματος «Το τσιγάρο σώζει ζωές».

 

 

 

 

«Πέρα από τον αντιπαιδαγωγικό χαρακτήρα των μητρικών αυτών νουθεσιών ή το ασύμμετρο των αντιδράσεων που περιλάμβαναν και δημόσιο ξυλοφόρτωμα σύμφωνα με τα ήθη της εποχής, γεγονός ήταν ότι δεν υπήρξε αταξία που δεν την έκαναν τα πιτσιρίκια αυτά. Και στα βαθιά και ποτέ καπέλο και πλακώνονταν ασταμάτητα και εξαφανίζονταν από προσώπου γης πηλαλώντας και τα ᾽ψαχναν να μπουν στο πούλμαν που περίμενε με τη μηχανή αναμμένη ! Κορόιδευαν ακόμη τις συμπαθείς γκρίζες και αργές γιαγιάδες που είχαν επίσης έναν δικό τους κώδικα συμπεριφοράς, ένα άγραφο εγχειρίδιο του φέρεσθαι, στις ελληνικές παραλίες του ᾽60. Χρησιμοποιούσαν σαμπρέλες αυτοκίνητου για σωσίβιο, καθώς δεν γνώριζαν κολύμπι.

Φορούσαν κάτι τεράστια μαύρα κομπιναιζόν αντί για μαγιώ. Θάβονταν στην άμμο με το κεφάλι απ’ έξω για τα αρθριτικά. Κάθονταν ακίνητες για ώρες στην άμμο σαν αγάλματα, κρατώντας μια μαύρη ομπρέλα για τη βροχή. Αποτελούσαν ένα πολύ γραφικό και αστείο θέαμα, έτσι αθώες και λίγο σαστισμένες όπως κάθονταν, αδυνατώντας να καταλάβουν τη νέα εποχή με τα νεωτεριστικά ήθη, που γαργαλούσε τους πιτσιρικάδες να τις κοροϊδεύουν».

Από το διήγημα «Λούτσα-Περαία»

 

 

Ο Θόδωρος Φέστας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται ως οδοντίατρος στο ΕΣΥ.

 

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ:

ΛΙΑ ΝΑΛΜΠΑΝΤΊΔΟΥ, από το βιβλίο Urban Secret Garden – A Trilogy Book of Photographs, αυτοέκδοση, Θεσσαλονίκη, 2016.