Αν και πολύ εντυπωσιακό είναι ολικό ψέμα ότι εν αρχή ην ο λόγος. Στην αρχή ήταν η θάλασσα. Και στο τέλος, η θάλασσα ήταν. Και μεις πλέουμε στη στεριά, αφού το μάτι μας έχει εντυπώσει τη διαρκή κίνηση της θάλασσας. Αφού λοιπόν αποφύγαμε τη θάλασσα με το να εξελιχθούμε σε στεριανά ζώα, εφεύραμε εκτός από τη φωτιά και τα μαθηματικά και το συναίσθημα. Και στην κορυφή της συναισθηματικής πυραμίδας, τοποθετήσαμε τον έρωτα. Το βιβλίο αυτό λοιπόν, εξυμνεί τον άνθρωπο μέσα από τα δυο πιο καθοριστικά του χαρακτηριστικά: το νερό και εν προκειμένω το αλμυρό και τον έρωτα. Και φυσικά τα δυο είναι αναπόσπαστα αφού η θάλασσα είναι η παγκόσμια ερωμένη, το αντικείμενο του πόθου, η απόλυτη ένωση.