Ίσως είναι η πρώτη φορά που στον ελληνικό χώρο των κοινωνικών επιστημών προσεγγίζεται το θέμα της διεπιστημονικής και διυπηρεσιακής (interdisciplinary/ interagency) συνεργασίας. Ειδικότερα η ανάπτυξη δικτύων συνεργασίας μεταξύ σχολικών μονάδων και εξωσχολικών επαγγελματιών (κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι κ.α.), το οποίο αποτελεί και το αντικείμενο του συγκεκριμένου βιβλίου, είναι μια περιοχή αχαρτογράφητη βιβλιογραφικά στον ελλαδικό χώρο. Εννοείται ότι υπάρχουν αρκετά συγγράμματα τα οποία αναφέρουν την ανάγκη ύπαρξης τέτοιων δικτύων ή και την περιγράφουν ακόμη, αλλά η εφαρμογή διεπιστημονικών μοντέλων συνεργασίας μέσα και έξω από το σχολικό περιβάλλον δεν συναντάται τακτικά. Θεωρούμε όλοι εμείς που συμβάλλαμε στην συγγραφή και προετοιμασία του βιβλίου αυτού ότι το συγκεκριμένο σύγγραμμα θα αποτελέσει μια αρχή για το τι εστί διεπιστημονική συνεργασία μέσα στο σχολικό περιβάλλον αλλά και το ρόλο που έχει να διαδραματίσει ο κοινωνικός λειτουργός στο σύστημα σχολείου, γονέα και μαθητή/παιδιού.

Προσεγγίζοντας λοιπόν αυτή τη θεματική μέσα από μία συστημική οπτική γωνία (systemic theory) καταφέρνουμε να αναδείξουμε τη χρησιμότητα της διεπιστημονικής συνεργασίας μεταξύ εκπαιδευτικών, κοινωνικών λειτουργών και άλλων επαγγελματιών. Στόχος είναι να αποτελέσει το συγκεκριμένο βιβλίο ένα εργαλείο για φοιτητές, εκπαιδευτικούς, κοινωνικούς λειτουργούς και όχι μόνο, για το πώς μπορούμε μέσα στα πλαίσια της σχολικής μονάδας να συμβάλλουμε στην προαγωγή αλλά και την πρόληψη προβλημάτων που οφείλονται κυρίως στο δυναμικό της οικογένειας και που επηρεάζουν και επηρεάζονται από τον τρόπο αντιμετώπισης τους από το σχολικό, και όχι μόνο, περιβάλλον. Όλα τα παραπάνω παρουσιάζονται μέσα από το πρίσμα εμπειρικών (case studies) και ερευνητικών παρεμβάσεων (research studies) με αποτέλεσμα να συνδυάζεται η θεωρία με τη πράξη.