Ο Κέρινος Θίασος αποτελεί περισσότερο μια συλλογή εσωτερικής αναζήτησης, που παίρνει σάρκα και οστά μέσα από τα εργαλεία και τα εφόδια της ποίησης. Στη διαδρομή αυτής της αναζήτησης, λοιπόν, πορεύονται ψυχές εκτεθειμένες, έκθετες, έκφυλες, φαύλες που σκοντάφτουν πάνω σε λεπίδες αντί για ελπίδες. Σε μια αέναη πάλη τελικά η ζωή ανθίζει ακόμα και πάνω στην πέτρα, για να διαδηλώσει περίτρανα τη συνεχή διεκδίκηση της χαράς, την άρνηση σε κάθε μορφή παραίτησης ή ψευδαίσθησης: «Πέτρα, κι εγώ πάνω σου ανθίζω, χώμα, νερό, ήλιος, όλα εσύ».

Κι αν τελικά αυτό που εκτίθεται είναι η ζωή στην καταμέτρησή της, το συναίσθημα σε κάθε εκδοχή του είναι αυτό που κυριαρχεί και επικρατεί, συμπαρασύροντας γλυκά και μεθυστικά τον αναγνώστη στα δικά του μονοπάτια.