Οταν στη δυτική Ευρώπη τα απομεινάρια της Ρωμαϊκής Αυ-
τοκρατορίας δεν ήταν παρά μικρά αδύναμα κρατίδια, η
Κωνσταντινούπολη παρέμενε η πρωτεύουσα ενός ισχυρού οργα-
νωμένου κράτους. Υπήρξε ένα κράτος με διοικητικές δομές, με
νομοθεσία που εκσυγχρονιζόταν και προσαρμοζόταν στις ανά-
γκες του, με νόμισμα το οποίο κυκλοφορούσε σε ολόκληρο τον
κόσμο, απ’ τη Μεσόγειο ώς την Άπω Ανατολή, με εκπαιδευτικό
σύστημα το οποίο διατήρησε την καλλιέργεια της ελληνικής
γλώσσας και παιδείας. Ήταν μια αυτοκρατορία που στηρίχθηκε
σε μια ιεραρχημένη κοινωνία η οποία κληροδότησε στους μετα-
γενέστερους, εκτός από τη δική της αντίληψη για τον Χριστιανι-
σμό, και ορισμένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας
τέχνης. Σε αυτή την αυτοκρατορία οφείλει η σημερινή Ευρώπη
την ύπαρξή της: αν η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν είχε αναχαι-
τίσει για τόσους αιώνες τους Άραβες, τους Σελτζούκους και τους
Οθωμανούς, η Δύση δεν θα είχε προλάβει να ορθοποδήσει. Αυτές
είναι μερικές από τις απαντήσεις που δίνει η Τζούντιθ Χέριν
στην ερώτηση «Τι είναι το Βυζάντιο». Η βυζαντινολόγος συγγρα-
φέας του πολυδιαβασμένου Γυναίκες στην πορφύρα ξεναγεί τον
αναγνώστη της σε όλες τις πτυχές αυτής της φαντασμαγορικής,
αλλά και γεμάτης εκπλήξεις, αυτοκρατορίας που κυριάρχησε στο
προσκήνιο της Ιστορίας για πάνω από χίλια χρόνια.