Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις IANOS το βιβλίο του Γιάννη Γ. Γεωργάκη, με τίτλο, «Κόμμα αλλάζουμε, ομάδα ποτέ ή όταν ο Μίκης Θεοδωράκης συνάντησε το ποδόσφαιρο».Ο Γιάννης Γεωργάκης, με τον πηγαίο και έξυπνο δημοσιογραφικό λόγο του και βασιζόμενος στο μοναδικής αξίας αρχείο του βετεράνου ποδοσφαιριστή Νίκου Μάλλιαρη, γνωστοποιεί στο ελληνικό κοινό το άρρηκτο συναισθηματικό δέσιμο του εμβληματικού Έλληνα μουσικοσυνθέτη με την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και, φυσικά, με τον Ολυμπιακό, καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα μέχρι σήμερα. Τονίζει τις σημαντικές προσπάθειες σύνδεσης του «αθλήματος των αθλημάτων» με τον πολιτισμό και την τέχνη από ποδοσφαιρικούς παράγοντες της χώρα μας ενώ, παράλληλα, θίγει καυτά ζητήματα του παγκόσμιου φαινομένου που λέγεται ποδόσφαιρο, όπως η εμπορευματοποίηση του αθλήματος, η βία και η παραβατικότητα. 

Αποσπάσματα από το βιβλίο 

«Πρώτα παίζεις μπάλα και επιλέγεις ομάδα και μετά γίνεσαι γιατρός, δικηγόρος ή αποκτάς οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, ή και κόμμα», παρατήρησε εύστοχα ο Μίκης Θεοδωράκης. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, στην Ελλάδα, ένα μέρος της υψηλής διανόησης θεωρεί το ποδόσφαιρο «όπιο του λαουτζίκου». Όταν ο Μαρξ έγραφε το 1844 ό τι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, ήθελε να καταδείξει πως ο άνθρωπος πρέπει να διεκδικεί την πραγματική ευτυχία και όχι την απατηλή. Το ποδόσφαιρο εμφανίστηκε αιώνες μετά τις επίσημες θρησκείες, ωστόσο, σε λιγότερο από εκατό έτη, εξελίχτηκε σε παγκόσμια κοσμική θρησκεία, με το σύνολο των πιστών του να ξεπερνάει το αριθμητικό σύνολο του ποιμνίου των κορυφαίων θρησκειών. Το κοινό στοιχείο ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και στη θρησκεία είναι ότι διαθέτουν πιστούς οπαδούς, λατρεύονται σε «ναούς» και στηρίζονται στο ίδιο δόγμα, το «πίστευε και μη ερεύνα» […]

«Ο ελληνικός λαός ζει με το ποδόσφαιρο. Η ομάδα του είναι ιδανικό, είναι όραμα, είναι η πίστη του», θα πει ο Μίκης Θεοδωράκης στο «Χίλτον». Ωστόσο, στις μέρες μας, όχι μονάχα το ποδόσφαιρο, αλλά και τέχνες, ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από εξουσίες που δεν σέβονται τον δημιουργό, τον άνθρωπο, τις αξίες. Όμως, η ανάθεση της διαχείρισης της ζωής μας στους κάθε λογής δημαγωγούς, τυχοδιώκτες και διεφθαρμένους μήπως είναι έργο αποκλειστικά δικό μας; […]

«Κάποιος γεννιέται και πεθαίνει με τα χρώματά του. Κι εγώ, όπως ξέρετε, έχω αλλάξει πολλά κόμματα –και με έχουν κατηγορήσει γι’ αυτό– αλλά τον Ολυμπιακό δεν τον αλλάζω», θα δηλώσει ο Μίκης Θεοδωράκης, μέσα σε κλίμα συναισθηματικής φόρτισης, στη γιορτή του «Χίλτον». Όμως, την εποχή του άκρατου επαγγελματισμού, οι άσοι των γηπέδων αλλάζουν ομάδες σαν τα πουκάμισα.

Βιογραφικό

Ο Γιάννης Γεωργάκης είναι δημοσιογράφος. Γεννήθηκε το 1955 στη Λευκάδα. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο διθέσιο Δημοτικό Σχολείο Πινακοχωρίου και τελείωσε το Β΄ Εσπερινό Γυμνάσιο Αμπελοκήπων. Σπούδασε δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας. Εργάστηκε στην εφημερίδα Οδηγητής (1984-1987) στο εργατικό ρεπορτάζ. Στη συνέχεια, ειδικεύτηκε στο αθλητικό ρεπορτάζ και εργάστηκε στις εφημερίδες Ριζοσπάστης (1987-1999) και Το Βήμα (1999-2013). Συνεργάστηκε με το αθλητικό περιοδικό Σπορ&Σκορ καθώς και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς «Κανάλι Ένα» και «Ξένιος». Συμμετείχε στη συγγραφή της δίτομης εγκυκλοπαίδειας Ελληνικός Αθλητισμός – Ιστορική Αναδρομή 1896-1996 και του βιβλίου Οι κορυφαίοι των γηπέδων. Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) και του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ).