Εκείνοι –οι ηλικιωμένοι– όφειλαν να πεθάνουν.
Εκείνες –οι ξένες– όφειλαν να ζήσουν.
Κάτω από την ίδια στέγη μοιράζονται κωμικοτραγικά την ανάγκη.
Πόλεμος και ειρήνη, αγάπες και έριδες, αθωότητα και σκοπιμότητα. 
Σχέσεις αναπάντεχες όσο και το ξάφνιασμα της ιστορίας του 20ου αιώνα.
Ο χρόνος -κριτής και αφηγητής- παρακολουθεί βήμα βήμα 
την επεισοδιακή πορεία προς το «τέλος» για πρόσωπα και ιδέες.
Κοινωνική νουβέλα ή αλλιώς αληθινό παραμύθι ειλικρινούς συμφιλίωσης με τα ανεπιθύμητα της ζωής. Ό,τι μένει από τη φάρσα των γεγονότων, το λένε αγάπη.