...Ο Διονύσης μιλούσε με ένταση και διαφωνούσε με τη Σαζιέ. Σε κάποια στιγμή ήρθε σε μένα θυμωμένος, φωνάζοντας: Πού ξανακούστηκε η γοργόνα να φοράει παπιγιόν!
Η Σαζιέ όμως ατάραχη συνέχισε τη δουλειά της και ζωγράφισε ένα πολύχρωμο παπιγιόν.
Εμένα μ` αρέσει η γοργόνα μου έτσι! του είπε.
Τότε του εξήγησα ότι στη ζωγραφική μπορούμε να κάνουμε ό, τι θέλουμε, ακόμα και να ταιριάξουμε πράγματα που στη ζωή μας δεν τα βλέπουμε να πηγαίνουν παρέα. Είναι κάτι σαν να απεικονίζουμε τα όνειρα και τους εφιάλτες μας... (Από το ημερολόγιο μιας παιδαγωγού)
Σαγηνευτικές γυναικείες φιγούρες ή τρομακτικά μυθικά πλάσματα της θάλασσας, πολύχρωμα φτερά με παιχνιδιάρικα πετάγματα αλλά και στερεοτυπικά αξεσουάρ· όλα μπορούν να συνυπάρξουν στην παιδική ζωγραφιά. Αν οι έννοιες της υπέρβασης και της ανατροπής, που είναι συστατικά στοιχεία της καλλιτεχνικής έκφρασης, γίνουν αποδεκτές και στην παιδαγωγική, θα μπορέσουμε να σχεδιάζουμε την καθημερινή εκπαιδευτική πρακτική με τόλμη και αυτοπεποίθηση, όπως σχεδίασε η μικρή Σαζιέ τη γοργόνα της. Ίσως τότε θα έχουμε κατακτήσει την ιδιότητα του παιδαγωγού-ακτιβιστή.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)