Σάτιρα

Υπάρχει αντίδοτο στην ελληνική απατεωνιά;
Μονάχα ένας υπερήρωας μπορεί να βάλει –προσωρινά– τα πράγματα στη θέση τους, μοιράζοντας τις απαιτούμενες σφαλιάρες. Ο Ζαχαρίας Σκριπ με το λεπτό μουστάκι ζεν πρεμιέ, το λευκό φράκο και τη μάσκα του Φαντομά, την απαραίτητη μπέρτα και τις ανάλογες υπερδυνάμεις, αποκαθιστά την τάξη στον Βόλο των αδιάλλακτων δημάρχων, δημοσιογράφων, παραεμπόρων και των ζάμπλουτων ξενόφερτων κροίσων εν έτει 1914. Μια σπιρτόζικη, παιχνιδιάρικη, γλυκά απολαυστική νουβέλα άλλης εποχής, διασταύρωση περιπέτειας της Μάρβελ με το ρομαντικό κλίμα της Μπελ Επόκ, στις σελίδες της οποίας συναγελάζονται κλεφτοκοτάδες, τρελοί επιστήμονες, μοιραία κορίτσια, πληρωμένοι γραφιάδες, λαθρέμποροι χαλβά και ο δαιμόνιος δημοσιογράφος αφηγητής, αδελφικός φίλος του ιπτάμενου υπερήρωα. Ένα σατιρικό κλείσιμο του ματιού στο ρυπαρό μας παρόν· ένα λεπτοδουλεμένο κωμικό ρομάντζο όλο φρεσκάδα· ένας πικρός εν τέλει αναστεναγμός: «Πού να ’σαι τώρα ρε Ζαχαρία;»

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΓΡΑΨΑΝ:

Ο Ζαχαρίας Σκριπ του Δημήτρη Καρακίτσου στη Μικρή Λίστα του Αναγνώστη / ο αναγνώστης o anagnostis
Διαβάζεται ως ψιλοκεντημένο σκωπτικό ανάγνωσμα, ως αλληγορία αλλά και ως σημερινό ρεπορτάζ για τον κόσμο και τις αρχές της Μαγνησίας.

Η αβάσταχτη ευρηματικότητα της γραφής του Δημήτρη Καρακίτσου
Ένα σχόλιο με αφορμή τη νουβέλα Ζαχαρίας Σκριπ (Ποταμός, Αθήνα, 2019)
Ως σάτιρα ορίζει το πέμπτο βιβλίο του ο Δημήτρης Καρακίτσος, με μια καθόλου ασυνήθιστη συγγραφική πρακτική, η οποία εντούτοις δεν παύει ποτέ να γοητεύει και να προσελκύει το ενδιαφέρον του αναγνώστη που αγαπά να συνδιαλέγεται (και να συνεργάζεται) ποικιλοτρόπως με τον συγγραφέα και το κείμενο (την ίδια στιγμή που συμβαίνει και το αντίστροφο, βεβαίως). Με αυτή την κλασική περικειμενική πρακτική λοιπόν, δηλαδή μια συγγραφική δήλωση επί του είδους στη σελίδα τίτλου, ο συγγραφέας κλείνει από την αρχή το μάτι στον αναγνώστη∙ διευκρινιστικά, επιβεβαιωτικά, καταφατικά, διαζευκτικά, εμπιστευτικά και με πολλούς άλλους τρόπους, διευρύνοντας ουσιαστικά -και κυρίως αυτό- ακόμα περισσότερο τα (ερμηνευτικά) ενδεχόμενα και τις (ειδολογικές ή άλλες) δυνατότητες του κειμένου. Στην περίπτωση του Ζαχαρία Σκριπ δίδεται η εντύπωση ότι με την επιλογή του προσδιορισμού του είδους της σάτιρας (ή του σατιρικού τρόπου) ο Καρακίτσος μάς λέει: «Ναι, είναι σάτιρα, σωστά το καταλάβατε» ή «Ναι, είναι και σάτιρα» ή «Σάτιρα φυσικά, τι άλλο θα μπορούσε να είναι;». Ωστόσο, εν μέσω ανοιχτών ειδολογικών/μορφολογικών και ερμηνευτικών ενδεχομένων, ο Ζαχαρίας Σκριπ σίγουρα δεν είναι μόνο αυτό. Ή εν πάση περιπτώσει, για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, παραμένοντας στο περικείμενο, του οπισθοφύλλου αυτή τη φορά,  με αυτό το «σατιρικό κλείσιμο του ματιού στο ρυπαρό μας παρόν», τι είδους σύγχρονες καταστάσεις σατιρίζονται σε αυτό το βιβλίο, που αφηγείται γεγονότα του 1914; Ο βαρύς (και επίκαιρος) αναστεναγμός «Πού να ’σαι τώρα ρε Ζαχαρία;» με ποια ή ποιες αφορμές εκφέρεται;
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της ΑΥΓΗΣ ΛΙΛΛΗ, https://neoplanodion.gr

Με το διαβολικό κέφι και ύφος ενός Σκαρίμπα του εικοστού πρώτου αιώνα
Ζαχαρίας Σκριπ. Ένας υπερήρωας, από τους κανονικούς -αυτούς που φοράνε μάσκα, πετάνε κι έχουν υπερφυσική δύναμη- εμφανίζεται στον Βόλο των αρχών του περασμένου αιώνα και έρχεται αντιμέτωπος με κάθε ελληνική κακοδαιμονία: την πολιτική σπέκουλα, την οικονομική απάτη, την ανδροκρατική νοοτροπία, τον δημοσιογραφικό κιτρινισμό. Και, φυσικά, ηττάται. Αν και φαίνεται να κερδίζει, έστω, στον έρωτα.
Ένα σατιρικό κείμενο, αστείο και πικρό, γραμμένο με το διαβολικό κέφι και ύφος ενός Σκαρίμπα του εικοστού πρώτου αιώνα.
   Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος

Δημήτρης Καρακίτσος: «Ζαχαρίας Σκριπ»
Είναι αληθινά απίστευτο το πώς μια απλή ιστορία (απλοϊκή θα έλεγα, αν δεν εμπεριείχε όλα τα χαρακτηριστικά του φανταστικού παραμυθιού, τα οποία της δίνουν μια υπερβολική οντότητα) μπορεί να λειτουργεί τόσο θετικά στην αναγνωστική διαδικασία, μπορεί να εξυφαίνει έναν ολόκληρο μύθο, ο οποίος θέτει και στόχους κωμωδίας και μπορεί παράλληλα να αφήνει υπόνοιες σύγκρισης και ομοιότητας του περασμένου αιώνα και της σημερινής ιστορίας της πόλης του Βόλου (μια που αυτό είναι το μέρος όπου συμβαίνουν όλα αυτά τα παράλογα και εξωφρενικά). Πράγματι, ο Ζαχαρίας Σκριπ και ο βοηθός του (δημοσιογράφος σε τοπική εφημερίδα) για πάνω από 40 χρόνια, ως άλλοι από μηχανής θεοί (ο Σκριπ βασικότατα, ο βοηθός απλώς αντιλαμβάνεται τις πράξεις του, οι οποίες στόχο έχουν την κατακυρίευση του καλού πάνω στο κακό, σε αυτόν τον αδυσώπητο πόλεμο, που ενυπάρχει από καταβολής του κόσμου) βοηθούν –ο ένας με τις απερίγραπτα μεγάλες δυνατότητές του, ο άλλος με την επικοινωνία του γεγονότος– πλήθος ανθρώπων, οι οποίοι χωρίς την παρουσία τους θα είχαν πέσει θύματα απερίγραπτης βίας.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
   Χρίστος Παπαγεωργίου, diastixo.gr, 20.9.2019

Δημήτρης Καρακίτσος: «Συλλογικότητα. Αυτό χρειαζόμαστε. Κι όχι ηγέτες και ήρωες»
Ο Ζαχαρίας Σκριπ, το νέο, σατιρικό, δημιούργημα του συγγραφέα από τον Βόλο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΟΤΑΜΟΣ.
Τον Δημήτρη Καρακίτσο τον γνωρίσαμε το 2012, με το πρώτο του βιβλίο, Οι γάτες του ποιητή Δ.Ι. Αντωνίου. Μετά την πρώτη του επιτυχία, ο Βολιώτης συγγραφέας εξέδωσε δυο ακόμα βιβλία, με τίτλο Βένουσμπεργκ και Παλαιστές, ενω έρχεται τώρα να μας συστήσει και το τέταρτο δημιούργημά του. Αυτή τη φορά πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που λαμβάνει χώρα στην πόλη στην οποία μεγάλωσε και θυμίζει κάτι από φιλμ νουάρ και κόμικ παράλληλα. Ο τελευταίος του ήρωας, με το τόσο ιδιαίτερο όνομα  Ζαχαρία Σκριπ, είναι ένας δημοσιογράφος που πάει κόντρα στο ρεύμα και θυμίζει τους μεγάλους ήρωες των αστυνομικών βιβλίων.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
    Στέλλα Σαρρή, popaganda.gr, 17.9.2019

Ένας υπερήρωας χρειάζεται για να μας σώσει, αλλά πού να τον βρεις όταν πραγματικά τον χρειάζεσαι. Βέβαια οι υπερήρωες μοιάζουν με τους έρωτες, τους μεγάλους έρωτες, που -ανάμεσα σε ξενύχτια, τσιγάρα, ποιήματα- τους παρακαλάμε να εμφανιστούν, και μόλις γίνει αυτό δεν μας αρκούν, καθώς σκεφτόμαστε πάλι την ανεξαρτησία μας, τις ανοιχτές επιλογές, διακρίνουμε ίχνη χαλάρωσης στο δέρμα του πόθου με λίγα λόγια. Θα ήταν ίσως πιο ποιητική μια παρομοίωση του υπερήρωα με τα θαύματα ή τις τρεις -συνήθως- ευχές στο τζίνι απ` το λυχνάρι, όμως εμείς σε θαύματα δεν πιστεύουμε, δεν μάθαμε ποτέ να πιστεύουμε, δύσπιστοι ακόμα και σε αυτά που αντικρίζουν τα μάτια μας, ακόμα και μετά το επαναλαμβανόμενο τρίψιμο της ράχης του λυχναριού.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
   https://no14me.blogspot.com, 9.9.2019

Ξεχωριστά βιβλία ελληνικής λογοτεχνίας που έχουμε λόγο να διαβάσουμε (Α’)
Ο Ζαχαρίας Σκριπ είναι ένα πρόσωπο που μας έρχεται από άλλη εποχή, μια πιο ρομαντική εποχή και όμως οι εποχές μπορεί να αλλάζουν, οι άνθρωποι όμως όχι. Ο συγγραφέας χτίζει έναν υπερήρωα τύπου Μπάτμαν που καλείται να αντιμετωπίσει το κακό που συμβαίνει γύρω του, δύναμή του είναι οι αρχές του και η θέλησή του να επιβάλει ως Ζορό την τάξη σε μία κοινωνία που πνέει τα λοίσθια. Ζώντας ο ίδιος σε μία εποχή όπου η ομορφιά πρέπει να νικήσει την ασχήμια παλεύει με διάφορες θλιβερές και παρακμιακές προσωπικότητες για να κερδίσει το προσωπικό του στοίχημα. Μια ιστορία καθηλωτική για την σύγχρονη κοινωνία που ρέπει ολοένα και περισσότερο προς την παραβατικότητα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
   www.bookfeed.gr, 20.8.2019

Αδιαμφισβήτητα ένας από τους πλέον ταλαντούχους λογοτέχνες της σύγχρονης γενιάς. Ο Δημήτρης Καρακίτσος στο νέο του βιβλίο καταφέρεται κατά της πατροπαράδοτης ελληνικής απατεωνιάς. Ο Ζαχαρίας Σκριπ είναι κάτι σαν σούπερ ήρωας που μοιάζει με πρωταγωνιστή του βωβού κινηματογράφου και τα βάζει με όλους και με όλα. Η ευφάνταστη και κοφτερή γραφή συναρπάζει και τον πιο αμύητο αναγνώστη. Τελικά ένας τέτοιος ήρωας μας χρειάζεται.
   Ο Νίκος Κουρμουλής για τον «Ζαχαρία Σκριπ» του Δημήτρη Καρακίτσου, στο αφιέρωμα των Νέων «Διακοπές για διάβασμα».

«Η ζωή δεν είναι μόνο σεξ και πολιτική»
Όλα άρχισαν όταν γύρισα από την Ισπανία. Ζώντας σε μία πόλη που άκουγα ισπανικά και γαλικιανά ολημερίς και μεταφράζοντας από τα ισπανικά μετά το Πανεπιστήμιο, ένιωσα την ανάγκη να διαβάσω κείμενα γραμμένα εξαρχής στα ελληνικά- όχι μεταφράσεις δηλαδή. Κι έτσι ζήτησα από τον Γ. να μου φέρει ένα – δύο βιβλία. Ο Γ. όμως μου έφερε μια σακούλα γεμάτη. Και συνέχιζε να μου φέρνει συγγραφείς που γράφουν στα ελληνικά έκτοτε. Κάπου το Φλεβάρη λοιπόν, μετά από πρότασή του, διάβασα το «Ab Ovo»  του Θανάση Σταμούλη. Ενθουσιάστηκα: επιτέλους ένα βιβλίο που μιλούσε για μας. «Όλοι ονειρεύονται την εξουσία, ονειρεύονται να γίνουν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της Ιστορίας. Στην πραγματικότητα, δεκάρα δεν δίνουν για τις μικρές μας ιστορίες, τις μικρές μας ζωές.» λέει ο Αττιά στο «Μαύρο Αλγέρι». Επιτέλους ένα βιβλίο για τις μικρές μας ζωές. Οπότε, όταν ήρθε η ώρα για την παρουσίασή του, αποφασίσαμε να πάμε. Η παρουσίαση όμως ήταν διπλή∙ το «Ab Ovo»  θα παρουσιαζόταν μαζί με το βιβλίο «Ιστορίες του Βαρθολομαίου Ολίβιε, ρεσεψιονίστ και διηγηματογράφου» του Δημήτρη Καρακίτσου. Περάσαμε πολύ ωραία σε αυτή την παρουσίαση και συγκράτησα το βιβλίο του Καρακίτσου στο μυαλό μου για τα «προσεχώς». Και μετά το ξέχασα. Μέχρι που ένα απόγευμα του φετινού Μαρτίου, το ξαναθυμήθηκα. Κι ένιωσα ότι είχε έρθει η ώρα. Το ξεκίνησα ένα απόγευμα στο ρεπό μου κι έπαθα μανία. Μέσα σε λίγες εβδομάδες διάβασα ό,τι έχει εκδώσει ο συγγραφέας. Μετά τον «Βαρθολομαίο» ακολούθησαν η ποιητική συλλογή «Οι Γάτες του ποιητή Δ.Ι. Αντωνίου» και οι, επίσης συλλογές διηγημάτων, «Παλαιστές» και «Βένουσμπεργκ». Κι εδώ ιστορίες (και ποιήματα) για τις μικρές ζωές μας. Τα συζητούσα όλα αυτά με φίλους, αλλά μάλλον σε τέτοιες περιπτώσεις ο αρμοδιότερος για να συζητήσεις μαζί του είναι ο ίδιος ο συγγραφέας. Η συνέντευξη αυτή πάρθηκε σε δύο μέρη, σε δύο απογεύματα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
   Ναταλί Φύτρου, http://1-2.gr, 18.6.2019