Στο έργο αυτό περιγράφονται οι εορτές μέχρι τη δεκαετία του 1950 στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας με έμφαση στη διαλεκτολογική, ιστορική και αισθητική-λογοτεχνική άποψη. Ο συγγραφέας προσφέρει μια συνολική εικόνα του τρόπου με τον οποίο οι παλαιοί Αγχιαλίτες αντιμετώπιζαν την καθημερινότητά τους.

Μέσα στις σελίδες του βιβλίου παρουσιάζονται ολοζώντανα τα βιώματα των προσφύγων, όπως τα έζησε ο ίδιος και τα κατέγραψε. Με έναν επιτυχημένο συνδυασμό διαλόγου και περιγραφής, αλλά και χρησιμοποιώντας ως γλώσσα τη ντοπιολαλιά, κατορθώνει να προσφέρει μια πλήρη ηθογραφία ως ψυχογράφημα του αγχιαλίτικου ανθρωπισμού.