Αθήνα, 1943

Το µεγάλο όνειρο της Ειρήνης για µια καριέρα στη µουσική τής το στέρησε ο άντρας της ο Σταύρος, ανερχόµενος δηµοσιογράφος και πιστός στις αρχές της εποχής του: «Τι θα πει ο κόσµος; Ότι δεν µπορεί ο Σταύρος Ιωάννου να συντηρήσει τη γυναίκα του; Πιάνο έχουµε στο σπίτι, να κάθεσαι να παίζεις να ευχαριστιέται η ψυχή σου».

Και µετά ήρθε ο πόλεµος να αξιώσει θυσίασµα τη ζωή του Σταύρου αλλά και το πιάνο της παρηγοριάς και να αφήσει πίσω του µία Ειρήνη µόνη, φθαρµένη από τις απώλειες και τον αγώνα για επιβίωση.

Άνοιξη του ‘43 και µία επισκέπτρια από το παρελθόν, βάζει τη µουσική ξανά στη ζωή της Ειρήνης και της προσφέρει την αναγνώριση, που θα έρθει όµως από την πιο απροσδόκητη πηγή. Κι ενώ προσπαθεί να προσαρµοστεί στη νέα πραγµατικότητα, ένας φόνος την αναγκάζει να γίνει φυγάς στον ίδιο της τον τόπο και ν’ αναζητήσει καταφύγιο στη φωλιά του λύκου. Μέσα από µία ατέλειωτη αλυσίδα από διλήµµατα, επιλογές που άλλοτε πονούν κι άλλοτε λυτρώνουν, από στόχους που µεταλλάσσονται, θα ανακαλύψει ότι στη ζωή δεν είναι όλα άσπρα ή µαύρα, όπως τα πλήκτρα του πιάνου της και ότι η φωτιά που καίει µέσα της είναι πιο δυνατή από αυτήν του πολέµου.