Στη µικρή ζωή µας, για τα µικρά είµαστε υπεύθυνοι και υπόλογοι – τα µεγάλα µάς ξεπερνούν.

Για κάποια «µικρά» θέλησα να γράψω κι εγώ. Τα βλέπουµε, τ’ αγγίζουµε, τα χρησιµοποιούµε καθηµερινά, αλλά δεν τα προσέχουµε. Μας καλύπτουν ανάγκες –κάποτε ζωτικές–, µας προσφέρουν διευκολύνσεις, µας κρατούν συντροφιά στις δύσκολες ώρες. Κι όλα αυτά χωρίς να µας ζητούν τίποτε. Κι εµείς τ’ αφήνουµε στο περιθώριο, άκαρδοι κι αγνώµονες.

Άλλοτε πάλι, τα κακοµεταχειριζόµαστε, τα κάνουµε όργανα του θυµού µας, της αδυναµίας µας, του κακού µας χαρακτήρα. Όπως και να ’χει, όµως, αυτά υπάρχουν δίπλα µας σιωπηλά, αδιαµαρτύρητα.

Είναι καιρός να τα δούµε µε άλλο µάτι και κάποιες φορές να τ’ αφήσουµε να µιλήσουν τα ίδια. Άλλωστε, δικαίωµα λόγου έχουν όλοι.

Σας άνοιξα την πόρτα τους. Δείτε τα που σας καλούν, κάποια σας κλείνουν το µάτι.