Στίχοι με κέντρο τους τον άνθρωπο, τη σχέση του με τη ζωή και την ανάγκη του να ελπίζει και να ονειρεύεται.

Ο ποιητής γίνεται ζωγράφος, με χρώματα τις λέξεις και καμβά το λευκό χαρτί, φτιάχνοντας εικόνες που αφηγούνται μια ιστορία. Αυτοκριτική κι ένας «διάλογος» ανάμεσα στα δυνατά και τρωτά σημεία του σημερινού ανθρώπου, ο οποίος ενώ παραδέχεται τη ματαιοδοξία του, ταυτόχρονα συμφιλιώνεται με την πραγματικότητα του θανάτου, παραγκωνίζει το φόβο του και διεκδικεί τα όνειρά του με σκοπό την πλήρωση.

Τέλος, περιλαμβάνονται ποιήματα που γράφτηκαν εν μέσω του εγκλεισμού λόγω της πανδημίας, προβάλλοντας την επίδραση της λυπηρής πραγματικότητας στην ανθρώπινη ψυχή, μα και προσφέροντας ελπίδα για ένα ομορφότερο αύριο.