«Ἡ τελευταία προοδευτικὴ φάσις τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος φέρει καὶ τοῦτο τὸ παράδοξον, ὅτι ἐπενόησε μίαν κοινὴν τῶν λαῶν τέχνην, μὴ ὑποκειμένην εἰς καμμίαν ἐπίδρασιν φυσικοῦ καὶ κοινωνικοῦ περιβάλλοντος, φυλῆς κτλ., ὁρίσασα δι’ αὐτὴν μίαν θέσιν σχεδὸν ἀεροστατικήν, εἰς ἕνα ὁρίζοντα ὅπου νὰ ὑπάρχῃ μόνον διαφορὰ ποσότητος καλλιτεχνικῆς ἰδιοφυΐας.

[...] Πᾶς ἄνθρωπος, καὶ ὑπὲρ πάντα ἄλλον ὁ καλλιτέχνης εἰσπνέει τὴν κοινωνικὴν καὶ φυσικὴν ἀτμοσφαῖραν τοῦ τόπου του. [...] Τὸν ἐθνικὸν ποιητήν τὸν δημιουργεῖ τὸ φυσικὸν καὶ κοινωνικὸν περιβάλλον τοῦ τόπου του. Ὑπὸ τοὺς ὅρους αὐτοὺς ὅλοι οἱ καλλιτέχναι πρέπει νὰ εἶνε ἐθνικοί, καὶ ἐκεῖνοι ἀκόμη οἱ ὁποῖοι προτρέχουν τῆς ἐποχῆς των, ἐργάζονται διὰ τὸ μέλλον, διότι δὲν εἶνε ἄλλο τὸ ἔργον των, εἰς τὸ δένδρον τῆς ἐθνικῆς τέχνης, παρὰ ἕνας κλάδος προτεταμένος ὁ ὁποῖος ἀντλεῖ τὴν ὑπόστασίν του ἀπὸ τὰς βαθείας ρίζας τοῦ περιβάλλοντος καὶ τῆς φυλῆς.»

Ὁ Γεώργιος Λαμπελέτ (1875 - 1945) ἦταν Ἕλληνας συνθέτης, μουσικοκριτικός, συγγραφέας μουσικοθεωρητικῶν κειμένων, δοκιμιογράφος, δάσκαλος μουσικῆς, ποιητὴς καὶ μεταφραστής. Ἔγραψε κύκλους τραγουδιῶν, χορωδιακὰ καὶ ὀργανικὰ ἔργα, καθὼς καὶ θεωρητικὲς μελέτες σχετικὰ μὲ τὸ ἐθνικὸ στοιχεῖο στὴν ἑλληνικὴ λόγια καὶ δημώδη μουσική. Θεωρεῖται ἕνας ἀπὸ

τοὺς πρωτεργάτες τῆς Ἐθνικῆς Μουσικῆς Σχολῆς. Ἄν καὶ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς μουσικῆς του ἔχει χαθεῖ, στὰ σωζόμενα ἔργα διαφαίνεται ἡ ἰδιάζουσα αἰσθητική του, ὅπως αὐτὴ προκύπτει κυρίως μέσα ἀπὸ ἐναρμονίσεις δημωδῶν τραγουδιῶν. Μελοποίησε πολλὰ παιδικὰ ποιήματα τοῦ Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ὡς κριτικὸς τῆς τέχνης -καὶ δῆ τῆς μουσικῆς- ὁ Λαμπελὲτ ὑπῆρξε πολέμιος τοῦ ἐκδυτικισμοῦ τῆς τέχνης.