Από το 2000, που ξεκινάει την αφήγησή του αυτό το λεύκωμα, αποτυπώνει μια κρίση. Κρίση πολιτισμική και κρίση θεσμών όπως της δικαιοσύνης και των κομμάτων, στις αρχές της πρώτης δεκαετίας. Οικονομική και κοινωνική, στη συνέχεια, με αποτέλεσμα την ανάδυση του νεοναζισμού. Κρίση υγειονομική, περιβαλλοντική, και κρίση δημοκρατίας με τη χειραγώγηση των μέσων ενημέρωσης στις μέρες μας. Θα έλεγε κανείς ότι η κρίση είναι η κανονικότητα γι' αυτή τη χώρα. Φυσικά, οι κρίσεις είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Μικρά είναι τα διαστήματα ειρήνης και ευημερίας για τους πολλούς. Στην Ελλάδα, αυτές οι παγκόσμιες κρίσεις εμφανίζονται με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της χώρας. Στα μάτια του πολιτικού γελοιογράφου, η Ελλάδα είναι μια τεράστια γελοιογραφία. Η οικονομία της είναι μια καρικατούρα καπιταλισμού, προσαρμοσμένη στην παράδοση των κοτζαμπάσηδων και των τσιφλικάδων. Οι θεσμοί της προσομοιάζουν με ένα θέατρο σκιών, όπου συχνά το χέρι αυτού που κινεί τις φιγούρες διαγράφεται καθαρά πίσω από το παραβάν. Στην κοινωνία της κυριαρχούν τα νεοελληνικά γραφικά χαρακτηριστικά, ο ατομισμός και ο βαθύς συντηρητισμός. Οι αισιόδοξοι βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο γι' αυτή τη χώρα. Οι απαισιόδοξοι το βλέπουν μισοάδειο. Οι ρεαλιστές το βλέπουν πικρό. Αυτό το λεύκωμα είναι η προσπάθεια να κοιτάξω κατάματα τους γκρεμούς αυτού του τόπου που αγαπώ και αυτό είναι και το νόημα της γελοιογραφίας του εξωφύλλου. Το βάθος αυτής της ματιάς επαφίεται στη δική σας κρίση.