«Βρίσκομαι στην αποβάθρα ενός σιδηροδρομικού σταθ­μού, δίπλα στις γραμμές. Κοντά μου, άγριο θηρίο, στέκει μουγκρίζοντας με αναμμένη μηχανή το τρένο και περι­μένει. Μήπως, εμένα; Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εκεί. Σκύβω το κεφάλι μου και βλέπω πως κάθομαι πάνω σ’ ένα ξύ­λινο κιβώτιο από απλάνιστη λεύκα, αυτά που έχουν μέσα τους εύθραυστα εμπο­ρεύματα. Το κατα­λα­βαίνω από τα μεγάλα μαύρα γράμματα, που είναι γραμ­μένα στο πλάι του, FRA­GILE, και το σχήμα μιας ανοιχτής όρθιας ομπρε­λίτσας. Κοντά μου υπάρχουν κι άλλα τέτοια. Άραγε, αυτό είναι δικό μου ή απλώς το βρήκα ελεύθερο και κάθισα πάνω του; Φαντάζομαι πως δεν θα αργούσα να το μάθω. Κι αν είναι δικό μου, τί μπορεί να έχει μέσα; Ας μην βια­στώ. Τώρα, ας μπουν τα ερωτήματα. Θα ψάξω για απα­ντή­σεις αργότερα…»

Μια αμαξοστοιχία είναι και οι ιστορίες μου, συνδε­δεμένες με το νήμα των αναμνήσεων και των ονείρων μου.