Χρειαζόταν να κάνει οπωσδήποτε κάτι. Να πάρει μαζί της τη θάλασσα, την αξιοπρέπεια των δύο ομοιοπαθούντων ανθρώπων της παραλίας, τον ίσκιο του μεσημεριού κάτω από τα αλμυρίκια, τη μεγαλόκαρδη αγκαλιά της μικρόσωμης Μαρίας, την αγάπη της Μάρθας και της Ερατούς, τη γενναιότητα της Κατερίνας. Αν το έψαχνε, θα έβρισκε και άλλες ψηφίδες ζωής για να συνθέσει το δικό της κάδρο. Έτσι είναι η ζωή· σαν τη βροχή… Άλλοτε πέφτει σιγανά και την οσμίζεσαι απλώς και άλλοτε πλημμυρίζει.
