Θεωρώντας την παράνοια και την κατάθλιψη ως τις βασικές δομές της υποκειμενικότητας, προτείνεται μια διαφορετική ταξινόμηση της ψυχικής παθολογίας με κριτήριο την «απόλαυση». Η «απόλαυση» δομεί τη σχέση του υποκειμένου με το σημαίνον, ενώ, ταυτόχρονα, βρίσκονται σε διαμάχη, προσδιορίζοντας το υποκείμενο ως παρανοϊκό ή καταθλιπτικό και τη νεύρωση ως ελλιπή ψύχωση. Η ψυχική παθολογία αναδύεται ως ασθένεια της σχέσης με τον Άλλο, ως ασθένεια του λόγου.

Παράλληλα με τις κλινικές περιπτώσεις, παρατίθενται παραδείγματα από την τέχνη, τη σχέση των φύλων, την καθημερινότητα όπου η «απόλαυση» δομεί την ίδια τη δυνατότητα του βίου.