Η ανακήρυξη της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας, στις 14 Απριλίου 1931, έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από ευρέα λαϊκά στρώματα των ισπανικών αστικών κέντρων και της υπαίθρου, καθώς και μεταξύ των Βάσκων και των Καταλανών. Οι καταπιεσμένοι από το προηγούμενο καθεστώς και όσοι είχαν προηγουμένως διωχθεί από τη δικτατορία του Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα (1923-1930) πίστεψαν αφελώς ότι η κατάργηση της μοναρχίας και η άνοδος στην πολιτική εξουσία του πολιτικού συνασπισμού των δυνάμεων μιας μετριοπαθούς αριστεράς, με κορμό το Ρεπουμπλικανικό Ριζοσπαστικό Κόμμα (Partido Republicano Radical), το Προοδευτικό Κόμμα (Partido Progresista) και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Ισπανίας (Partido Socialista Obrero Espanol), θα ήταν από μόνες τους ικανές να περιορίσουν τα προνόμια των πλούσιων γαικτημόνων και βιομηχάνων και την πολιτική επιρροή του Στρατού και της Εκκλησίας, και να προωθήσουν ώριμα κοινωνικά αιτήματα όπως η αγροτική μεταρρύθμιση και ο περιορισμός των εξουσιών της Καθολικής Εκκλησίας.