«Ἡ τεχνολογία ἔχει ἤδη καταστήσει ἀδύνατον γιὰ ἐμᾶς νὰ ζοῦμε ὡς φυσικῶς ἀνεξάρτητα ὄντα, διότι ἔχουν χαθεῖ οἱ δεξιότητες ποὺ ἐπέτρεψαν στὸν πρωτόγονο ἄνθρωπο νὰ ζήσει στὸ ὕπαιθρο. Μποροῦμε νὰ ἐπιβιώσουμε μονάχα δρώντας ὡς ἐξαρτήματα μίας τεράστιας μηχανῆς, ἡ ὁποία μεριμνᾶ γιὰ τὶς φυσικές μας ἀνάγκες, καὶ καθὼς ἡ τεχνολογία εἰσβάλει στὸν χῶρο τοῦ νοῦ, μποροῦμε μὲ ἀσφάλεια νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὰ ἀνθρώπινα ὄντα θὰ καταστοῦν ψυχολογικῶς ἐξαρτημένα ἀπὸ τὴν τεχνολογία ὅσο τώρα εἶναι σωματικῶς ἐξαρτημένα ἀπὸ αὐτήν. Μποροῦμε νὰ δοῦμε ἤδη τὶς ἀπαρχὲς αὐτῆς τῆς ἐξέλιξης στὴν ἀνικανότητα ὁρισμένων ἀνθρώπων νὰ ἀποφύγουν τὴν ἀνία χωρὶς τὴν τηλεόραση καὶ στὴν ἀνάγκη ἄλλων ἀνθρώπων νὰ χρησιμοποιοῦν ἠρεμιστικὰ γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζουν τὶς ἐντάσεις τῆς σύγχρονης κοινωνίας.

(…) Σὲ τοῦτες τὶς σελίδες θὰ ὑποστηρίξουμε ὅτι ἡ συνεχιζόμενη ἐπιστημονικὴ καὶ τεχνικὴ πρόοδος θὰ ἔχει ὡς ἀναπόδραστη συνέπεια τὴν ἐξάλειψη τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας. Χρησιμοποιοῦμε τὴν λέξη “ἀναπόδραστη” ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι κάποιος θὰ μποροῦσε, πιθανόν, νὰ φαντασθεῖ ὁρισμένες κοινωνικὲς συνθῆκες ὑπὸ τὶς ὁποῖες ἡ ἐλευθερία θὰ μποροῦσε νὰ συνυπάρχει μὲ τὴν ἀχαλίνωτη ἀνάπτυξη τῆς τεχνολογίας, ἀλλὰ αὐτὲς οἱ συνθῆκες στὴν πραγματικότητα δὲν ὑπάρχουν καὶ δὲν γνωρίζουμε κανέναν τρόπο γιὰ νὰ τὶς πραγματοποιήσουμε, καὶ ἄρα, ἐπὶ τοῦ πρακτέου, ἡ ἐπιστημονικὴ πρόοδος θὰ καταλήξει στὴν ἐξάλειψη τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας. Πρὸς τὸ τέλος αὐτοῦ τοῦ κειμένου διατυπώνουμε μία πρόταση, ἡ ὁποία φαίνεται ὅτι ἀποτελεῖ τὴν μοναδικὴ πρακτικὴ θεραπεία αὐτῆς τῆς κατάστασης».